توان ها و محدودیت های پوشش گیاهی و برنامه ریزی محیطی در عرصه های بیابانی(مطالعه موردی:استان خراسان جنوبی)

شناخت پتانسیل های طبیعی به عنوان بستر فعالیت های انسانی، پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آمایشی سرزمین را تشکیل می دهد. پوشش گیاهی یکی از مهمترین اجزای اکوسیستم های طبیعی است که علاوه بر بیان شرایط رویشی، معرف شرایط محیطی حاکم نیز می باشد. جهت دستیابی به توسعه پایدار و همچنین حفاظت از اکوسیستم های طبیعی و تنوع زیستی آن ها و مدیریت منابع، لازم است توان ها و محدودیت های پوشش گیاهی مناطق مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد این مطالعه با هدف شناسایی توان ها و محدودیتهای پوشش گیاهی و برنامه ریزی محیطی استان خراسان جنوبی صورت گرفته است. به منظور انجام این بررسی به روش اسنادی و کتابخانه ای به تهیه ی اطلاعات و تجزیه و تحلیل و تلفیق آن ها اقدام شده است نتایج تحقیق نشان داد که کمبود بارندگی و آب، نوع خاک و شرایط اقلیمی سبب محدودیتهایی در پوشش گیاهی منطقه شده است.فقر پوشش گیاهی در بسیاری از عرصه های مختلف استان وجود دارد باتوجه به جذابیت ارزشمند بیابان ها و کویرهای استان می توان با برنامه ریزی مناسب در جهت آموزش، اطلاع رسانی و فرهنگ سازی ایجاد تسهیلات رفاهی و حمل و نقل و توجه هرچه بیشتر به این مناطق، زمینه لازم را برای رشد و توسعه پایدار استان فراهم آورد. منطقه مورد مطالعه با توجه به شرایط محیطی و انسانی، دارای تنگناها و پتانسیل هایی در پوشش گیاهی میباشد، اما با تکیه بر توان ها و بهره گیری از شناخت محدودیتهای منطقه فرصت جهت برنامه ریزی محیطی ممکن می شود در این مطالعه بر پایه این محورها کلیه توان ها و محدودیتهای موجود در استان خراسان جنوبی در عرصه های بیابانی ارائه شده است شایان ذکر است که این شناخت ها می تواند در کاهش محرومیت ها به ویژه در نواحی روستایی، فقرزدایی، توزیع مشاغل و مهمتر از همه مدیریت منابع در راستای رسیدن به توسعه پایدار موثر باشد

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی محیطی ، توانها ومحدودیت ها ، پوشش گیاهی