ارزیابی روش های بلانی-کریدل و هارگریوز-سامانی در برآورد تبخیر-تعرق پتانسیل ایران

تبخیر - تعرق پتانسیل یکی از عوامل مهم سیکل هیدرولوژیکی است که باید در طرح های آبیاری، تأسیسات آبی، مطالعات زهکشی و هیدرولوژیکی برآورد شود . این عامل بیانگر میزان تلفات بالقوه از سطح خاک مرطوب و پوشش گیاهی بوده و از این رو مطالعه آن حائز اهمیت می باشد. در تحقیق حاضر به منظور مقایسه روش های تبخیر - تعرق و تعیین مناسب ترین روش برآورد تبخیر - تعرق پتانسیل ایران، روش ترکیبی فائو - پنمن - مانتیث به عنوان مرجع در نظر گرفته شده و دقت روش های بلانی - کریدل و هارگریوز - سامانی بر اساس آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش بلانی - کریدل با میزان خطای کمتر و میزان همبستگی بیشتر با روش فائو -پنمن - مانتیث نسبت به روش هارگریوز سامانی از دقت بیشتری در براورد تبخیر - تعرق پتانسیل ایران برخوردار می باشد. همچنین در این تحقیق پهنه بندی تبخیر - تعرق در مقیاس سالانه انجام شد که نتایج نشان داد بیشترین میزان تبخیر - تعرق در نواحی جنوب و - جنوب غرب و نواحی شرقی رخ می دهد. افزایش تبخیر - تعرق پتانسیل در عرض های جنوبی کشور می تواند ناشی از تابش زیاد خورشید و گرمایش سطح زمین به دلیل ضعف نسبی پوشش گیاهی باشد.

کلیدواژه ها:

تبخیر-تعرق پتانسیل ، تغییرات مکانی ، کریجینگ ، نیم تغییر نما ، زمین آمار