بررسی مقایسه ای نگرش افراد سالم و معلول به ضرورت مناسب سازی شهری در جهت حضور موثر در جامعه

همانگونه که انسان از نظر جسمی رشد می نماید در آمیز با دیگران نیز رشد اجتماعی اش تکامل یافته و به بلوغ اجتماعی می رسد. رشد اجتماعی موجب بالندگی و احساس مفیدبودن درجامعه می شود تاجایی که انسان بر جامعه و جامعه بر انسان تاثیر گذار خواهد بود. جامعه زمانی رشد یافته و پویا خواهد شد که انسان هایش به رشد فکری و پویندگی برسند و با نشاط بیشتر و با فرهنگی والاتر به بالندگی و موفقیت در علم و صنعت دست پیدا کنند ومحیط مناسب و مطلوب عمل مهیا سازند. به همین دلیل است که شهر سازی علمی و ایجاد امکانات مناسب برای حضور در اجتماع اهمیتی حیاتی را داراست. مناسب سازی شهری برای پیشبرد اهداف رو به توسعه و بهبود جوامع خاص و تعادل فرهنگی آنان بسیار موثر و کار ساز است. همه افراد به مناسب سازی شهری در جهت تسریع و تسهیل حرکتشان نیازمندندف اما معلولین بیش از افراد سالم برای برآوردن نیازهای معتدل و طبیعی شان به طراحی های شهری متفاوت و تخصصی نیازمندند. در پژوهش حاضر، ضمن بررسی نگرش افراد سالم و معلول به ساختار فیزیکی و ساحتمانی شهر تفاوت نگرش این دو گروه مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسهای نگرش افراد سالم و معلول نسبت به ضرورت حضور در اجتماع و عوامل موثر شهری مرتبط با آن می باشد. سوالهای مطرح پژوهش این است که آیا تنها افراد معلول هستند که نیاز به مناسب سازی شهری دارند؟ نگرش افراد سالم به ضرورت مناسب سازی شهری چگونه است؟ افراد سالم و معلول در چه زمینه های نگرشی نسبت به مناسب سازی شهری متفاوت هستند؟ به منظور پاسخ گویی به سوالات مطروحه با استفاده از روش پژوهش زمینه یابی و از طریق نمونه گیری هدفمند از جامعه معلولین یک گروه 40 نفری انتخاب شدند و سپس از روش جور کردن گروه ها به منظور کنترل متغیرهای اقتصادی، فرهنگی، سنتی، تحصیلی، جنسی گروه سالم استفاده شد. پس از تعیین گروه ها نگرش این افراد در سه محور موضوعی ضرورت حضور در جامعه عوامل فیزیکی و روانی موثر و مهیا ساز حضور در جامعه و ضرورت حضور در جامعه عوامل فیزیکی و روانی موثر و مهیا ساز حضور در جامعه و ضرورت حرکت های جمعی به منظور رشد و بقای جتمعه توسط مقیاس نمگرش سنج محقق ساخته اندازه گیری شد. این پرسش نامه متشکل از 30 سوال است که در آن به غیر از سوالاتی، در ارتباط با ویژگی های شهرسازی، پرسش هایی نیز در مورد رابطه شهرسازی و ایمن سازی شهری با امنیت روانی و استقلال فردی افراد جامعه مطرح گردیده است. پس از جمع آوری نتایج و نمره گذاری پاسخ ها از طریق محاسبه میانگین ها و آزمون ها گروه های مستقل و آزمون و تحلیل و ارزیابی تحلیل آماری روی یافته ها صورت گرفت. نهایتا مشاهده شد که اولا: بین نگرش دو گروه افراد سالم و معلول نسبت به ضرورت حضور در اجتماع و مناسب سازی شهری به عنوان یک ضرورت تفاوت معناداری وجود ندارد. ثانیا: در شرایط نامناسب تاکید افراد معلول بر عدم امنیت روانی، به طور معناداری، بیشتر از افراد سالم است. ثالثا: بین نگرش افراد معلول وسالم در زمینه رابطه استقلال فردی با ساختار فیزیکی مناسب شهر تفاوت معنا وجود دارد.

کلیدواژه ها:

افراد سالم ، افراد معلول ، شهر سازی ، مناسب سازی ، ایمن سازی ، ضرورت حضور ، عوامل فیزیکی و روانی