مناسب سازی در فضاهای عمومی و تاسیسات شهری

سکونت گاه ها ، محل زندگی و فعالیت اهلی شان هستند. انسان هایی که ظاهرو باطن، استعدادها و توامندی های متفاوت دارند، نقطه اشتراکشان در تعلق به سکونت گاه خود است. حق بهره برداری و فعالیت درمحیط زندگی، حق غیر مشروط و مطلق است. بنابراین ضرورت دارد محیط زندگی به گونه ای ساماندهی شود، که مانعی برای احقاق حق بهره برداری و استفاده اهالی و شهروندان نباشد. پرسش های اساسی که این مقاله در پس پاسخ به آن است عبارتند از : - محیط زندگی مناسب سامان یافته چگونه است؟ - ریشه ها، زمینه ها، اهداف و کاربردهای مناسب سازی چیست؟ - چگونه می توان به تفکر، برنامه و نتایج کالبدی مناسب در شهرسازی و عمران شهرها دست یافت؟ اعمال روش های مناسب سازی در معماری شهری با انگیزه ها و اهداف و توسط منابع و عوامل گوناگونی صورت می گیرند، و با توجه به همان ها، میزان بسط یافتگی آن و پدیداری شهر مناسب همه انسان ها، و شهروندان قابل بررسی است. مقاله پیش رو پاسخ به سه پرسش فوق الذکر را در فضاهای عمومی شهری یکی از کلان شهر های کشور (شهر شیراز) بررسی ونتایج را ارائه نموده است. در این بررسی که با روش های اسنادی و میدانی انجام گرفته است، نشان داد تاثیرات متفاوت انگیزه ها و اهداف و منابع موجود مناسب سازی و موانع بسط و رشد آن درشهر مد نظر قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

اهالی ، سکونت گاه ، ساماندهی ، شهرسازی ، شیراز ، فعالیت ، محیط زندگی ، مناسب سازی