شهر فردا، شهر دیروز با نیازهای امروز

اصولاً شهر دارای 2 بخش کالبدی (حسی) و غیرکالبدی (روحی) است که هر دو به شدت به یکدیگر وابسته بوده و بر همدیگر تأثیر گذار هستند. بخش های حسی شهر بر روح و روان آن تأثیر مستقیم دارد و روح شهر هم می تواند بستر بوجود آمدن کالبد آن باشد. اما در این میان، انسان به عنوان محول اصلی حیات شهر در ایجاد و نحوه ساختار آن دخالت ویزه ای دارد. طبعاً شهر بدون شهروند، مفهومی ندارد. از اینرو شهرهای انسان محور دیروز، توانستند رابطه ای مناسب میان روح و کالبد شهری توسط شهروندان بوجود آورند و امرو در زمره شهرهای جاودان و ماندگار و بافت های اصیل هستند. مانند شهرهای نائین، شوشتر، ری و ... متاسفانه شهرهای امروز بخوبی نتوانسته اند رابطه متوازن و ارگانیک و معنی داری بین کالبد و روح شهر و شهروند بوجود آورند که بنظر می رسد نیاز به بررسی و آسیب شناسی جدی در این زمینه وجود دارد. اما شهر فردا باید بتواند این توازن از دست رفته امروز را احیاء نموده و شهری باشد مبتنی بر اصول و ارزش های ماندگار شهر دیروز، یعنی رسیدن به همان شهر آرمانی . (فارابی هدف و غایت شهر آرمانی را رسیدن به سعادت می داند. سعادت، خیر مطلق است و خیر آن چیزی است که به وجهی در رسیدن انسان به خوشبختی سود افتد. سعادت مورد نظر فارابی تنها سعادت این جهانی نیست، بلکه سعادتی است که همه زندگانی این جهانی آدمی را به وجه دلخواه تأمین کند و هم رستگاری او را در جهانی دیگر تحقق بخشد. هدف و منظور از آفرینش انسان نیز، رسیدن او به سعادت است (برآبادی، 87،1384) در این مقاله به برخی از ویزگی های شهر فردا، نظیر ارزشمداری، بومی بودن، مبتنی بر تکنولوژی های روز بودن، زیبائی بصری، روان بودن و ... که بسیاری از آنها برگرفته از شهر دیروز ایرانی- اسلامی می باشند، پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

شهر ، شهروند ، شهر فردا ، شهر دیروز ، شهرسازی