مقایسه روش استخراج با سیال فوق بحرانی و آب زیر بحرانی بر کیفیت ترکیبات استخراج شده

استخراج به عنوان روش حذف ترکیبات محلول از باقیمانده های نامحلول؛ که می توانند به صورت جامد یا مایع باشند و با یک حلال مایع تیمار شده باشند؛ تعریف می شود. بنابراین یک فرآیند بر اساس حلالیت می باشد و اساس هر دو روش پدیده انتقال جرم می باشد. هر دو روش استخراج با آب زیر بحرانی و سیال فوق بحرانی به عنوان روش های استخراج سبز شناخته شده اند. زیرا از حلال های آلی به میزان بسیار کم استفاده می کند و مشکل تجمع حلال ها را ندارد. دما، فشار، نوع حلال (انتخاب پذیری حلال)، حلال کمکی (اصلاحگر)، آب، زمان استخراج، سرعت جریان حلال، اندازه ذرات و نسبت حلال به ماده جامد همگی از عوامل موثر بر راندمان استخراج و کیفیت ترکیبات استخراج شده هستند. دما و فشار دو فاکتور عملیاتی مهم و موثر در استخراج ترکیبات موثره از گیاهان می باشند. در SWE و SFE با افزایش زمان استخراج بازده استخراج افزایش می یابد که به دلیل افزایش زمان تماس مواد خام با سیال و آب می باشد (دوره استخراج سریع مدنظر می باشد). در SWE افزایش دما (تا حدود 180 - 170 درجه سانتیگراد) منجر به افزایش استخراج می شود و پس از آن تجزیه فنول ها اتفاق می افتد. در SWE افزایش دمامنجر به کاهش قطبیت آب می شود لذا در دماهای پائین ترکیبات قطبی و در دماهای بالاتر ترکیبات غیر قطبی استخراج می شوند. در SFE افزایش دما منجر به کاهش ویسکوزیته و دانسیته سیال می شود و میزان انتشار در ماده خام را افزایش می دهد. افزایش فشار در SFE منجر به افزایش دانسیته سیال میشود و در نتیجه غلظت مواد استخراج شده در سیال افزایش می یابد. فاصله بین مولکول ها با اثرات گسیختگی فشار افزایش می یابد و بنابراین اینترکشن بین سیال و ماتریکس افزایش می یابد. در SF از یک اصلاحگراستفاده می شود که بر اساس ماهیت سالیوت ها انتخاب می شوند و با افزایش قطبیت سیال بازده استخراج را افزایش می دهد. دما و فشار میتوانند اثرات متناقضی بر بازده استخراج و ماهیت ترکیبات استخراج شده ایجاد کنند. بطور کلی بایستی با توجه به ماهیت ترکیب استخراجی مورد نظر در مورد روش استخراج تصمیم گرفت و شرایط عملیاتی را طراحی نمود.

کلیدواژه ها:

آب زیر بحرانی ، سیال فوق بحرانی ، استخراج ، کیفیت