نقش جغرافیا در توسعه راهبردی شهرستان چابهار

منطقه چابهار می تواند برای انواع گوناگونی از گردشگری منجمله : اکوتوریسم ، زمین گردشگری ، توریسم سلامت و توریسم فرهنگیمورد توجه قرار گیرد . این ناحیه توانایی تبدیل شدن به قطب گردشگری ایران و منطقه را دارا می باشد. تمامی داده ها حاکی ازاستعداد کم نظیر آن در رشد صنعت توریسم و حمل و نقل است که نسبت به طرح های زمان بر ، پرهزینه و عمدا آلوده کننده ایهمچون پتروشیمی و خودرو سازی برتری نسبی دارد. در این مقاله بخشی از پتانسیل منحصر به فرد اکوسیستمی و فرهنگی منطقهچابهار در راستای جهت دهی به سرمایه گذاری های آینده در این ناحیه بیان شده است . پروژهای عمرانی در این منطقه باید با در نظرگرفتن موقعیت جغرافیایی و حساسیت های زیست محیطی صورت گیرد . چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران است که توانایی بارگیریکشتی های اقیانوس پیما را دارد واز این رو میتواند به شاهراه دست یابی کشورهای محصور در خشکی آسیا میانه به آبهای آزاد مبدلشود . این بندر مهمترین و با ارزشترین ناحیه صیادی ایران و محل سنتی کسب و کار اکثر ساکنان جنوب استان سیستان و بلوچستاناست از این رو هر گونه آلودگی دریا به مثابه تهدیدی جدی برای آینده شغلی آنها محسوب می شود. بنا بر موقعیت جغرافیای بندرچابهار ، اولویت رشد در این ناحیه با گردشگری و ترانزیت کالاست که علاوه بر ریسک سرمایه گذاری پائین ، ارز آوری و اشتغال زاییقابل توجهی به همراه دارد و به موازات آن امنیت منطقه نیز ارتقا خواهد یافت .در این میان نقش ایران در معادلات سیاسی با کشورهای این حوزه به عنوان محور ترانزیتی پررنگ تر می شود. همه این دستاوردها با حفظ محیط زیست آسیب پذیر و کم نظیر منطقهمحقق خواهد شد.روش مطالعه در این نوشته بر اساس تحقیقات میدانی ،عکس برداری ، گفتگو مستقیم با مردم بومی و مطالعاتکتابخانه ای تحقیقات قبلی شهرستان چابهار بوده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، اکوسیستم ، گردشگری ، حمل و نقل ، آسیای میانه ، اشتغال زایی