ارتقاء قابلیت پیاده مداری در محورهای گردشگری بافت با ارزش تاریخی (نمونه موردی: محورهای گردشگری محله جویباره اصفهان)

مسیرهای پیاده تجلی گاه حیات مدنی شهرها و محل رخداد وقایع و فعالیت های اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری هستند. در حقیقت مسیرهای پیاده توأم با نشانه ها ونقاط عطف و تاریخی به مثابه ی مکانی برای قرائت سناریوی شهری و حفظ پایداری خاطره ی شهر می باشند. هدف اصلی تحقیق حاضر نیز ارائه ی راهبردها و سیاست های اجرایی به منظور ارتقاء قابلیت پیاده مداری در محورهای گردشگری بافت با ارزش تاریخی اصفهان (محله جویباره) می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف در حیطه پژوهش های کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع تحلیلی- تطبیقی است، اما از نظر ماهیت و روش گردآوری داده ها، به دلیل اینکه رویکرد حاکم بر این پژوهش "روش پیمایشی" با استفاده از "پرسشنامه" کتابخانه ای- اسنادی و مطالعات میدانی استفاده شده است. ابزار اندازه گیری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه بوده و تحلیل آن نیز در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که طرح ساماندهی محور تاریخی، فرهنگی و گردشگری جویباره، علی رغم ویزگی های مثبت آن، از قبیل: ایجاد ارزش افزوده املاک و تعلق آن به ساکنین محله، بازگرداندن منزلت از دست رفته ی محله و ...، به دلایل عمده از جمله: عدم زنده بودن فضا در ساعات مختلف شنابه روز، عدم وجود کاربری های مناسب به منظور پاسخگویی به نیازهای اقشار مختلف اجتماعی و ...، در دستیابی به اهداف اولیه چندان موفق عمل ننموده است. تحلیل یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که می توان با بکارگیری تمهیداتی از جمله: سازماندهی فضا، ایجاد تنوع کافی در کارکرد، فعالیت ها و زمان های استفاده از فضا و ترویج زندگی جمعی در فضای پیاده راه و ...، منجر به ارتقاء قابلیت پیاده مداری و از این رهیافت منجر به ارتقاء کیفیت محیط شهری و نهایتاً ارتقاء میزان رضایت شهروندان از زندگی شهری شد.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، قابلیت پیاده مداری ، گردشگری ، پیاده راه ، محله جویباره اصفهان