طراحی مسکن شهری در راستای ارتقای تعاملات اجتماعی با رویکرد سرمایه اجتماعی

به دلیل رشد شهرنشینی دهه های اخیر در ایران، الگوی تولید مسکن تغییر یافته و لزوم ایجاد انبوه مسکن، سبب کاهشکیفیت و مطلوبیت طراحی ها گشته است. طراحی مجتمع های مسکونی امروزی به دلیل عدم توجه به نیازهای انسانی و در نظرنگرفتن پیامدهای روانشناختی آن، زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکلاتی مواجه ساخته است. از جمله نیازهای فراموششده انسانها در این طراحی ها، تعاملات اجتماعی است. فقدان الگوی بومی در معماری مجتمع های مسکونی آنها را به محیط هایزیستی بالقوه آسیب زا مبدل می کند. سبک زندگی آپارتمانی که بی تردید پیامد مدرنیته غربی است چنانچه از اسلوب معماریایرانی -اسلامی تبعیت نکند و به تقلید صرف از الگوهای غربی اکتفا کند، بالقوه بستر مناسبی برای انواع آسیب های اجتماعیخواهد بود که می تواند سلامت مجتمع و به تبع آن امنیت شهری را با تهدیدهای جدی مواجه سازد. بدون تردید معماری مناسبسکونت گاههای زیستی می تواند بر تعامل و پیوند اجتماعی ساکنین و به تبع آن اعتماد اجتماعی میان آنها تاثیر بگذارد. تحقیقحاضر با هدف تعیین رابطه بین مطلوبیت مسکن و تعاملات اجتماعی انجام شده، و از نوع کاربردی است. با استفاده از هر دو روشتوصیفی – تحلیلی و پیمایشی انجام شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که مطلوبیت مسکن با تعاملات اجتماعی در رابطهاست، و میزان هر دو در مجتمع های مسکونی شهر زنجان متوسط رو به پایین است. و با افزایش مطلوبیت ساختمانها می توانسطح تعاملات اجتماعی را ارتقاء داده و به تبع آن امنیت اجتماعی، آرامش، تنوع و مشارکت اجتماعی را ارتقاء داد.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، شهر زنجان ، مجتمع مسکونی ، مطلوبیت مسکن ، تعاملات اجتماعی