بررسی موانع و مشکلات دستیابی به حمل و نقل پایدار در شهر تهران

توسعه پایدار رویکرد فکری غالب در قرن اخیر است که اگرچه در بدو امر تنها مسایل زیست محیطی را در حیطه توجه خود قرارمی داد، ولی گسترش این مفهوم، منجر به وارد شدن بحث پایداری در دیگر مباحث مدیریتی از جمله مسکن، توسعه شهری، حملو نقل و ... گردید. حمل و نقل پایدار به دنبال جستجوی روش هایی است که امکان دسترسی مناسب تر برای همه اقشار جامعهفراهم آورده، هزینه های اقتصادی را تعدیل نموده و از همه مهم تر اینکه زمینه آلودگی های زیست محیطی را کاهش دهد. اینرویکرد به دنبال ناتوانی دولت ها و مدیران شهری در حل مشکلات ناشی از ازدحام و ترافیک در کلانشهرها با گسترشزیرساخت های بزرگراهی و شریانی به تفکر غالب در برنامه ریزی حمل و نقل تبدیل شده است.تهران به عنوان بزرگ ترین کلانشهر خاورمیانه با مشکلات جدی در حمل و نقل شهری مواجه است. این مشکلات تا حد زیادیناشی از مسایل خاص و ویژگی های منحصر به فردی است که در یک تقسیم بندی کلی به مدیریتی و اجرایی، موانع ساختاری وکالبدی، موانع اجتماعی و فرهنگی و نهایتاً موانع مالی و اقتصادی تقسیم می شود. انتخاب تهران به عنوان یکی از 5 شهر برتر درزمینه حمل و نقل پایدار نشان از هدف گذاری درست مدیریت شهری برای حرکت به سمت پایداری و رفع موانع دارد. همچنینشهردار تهران در تصمیم مدیریتی تمامی پروژه های بزرگ شهری را ملزم به ارایه پیوست اجتماعی و زیست محیطی نموده که دوبعد اصلی از پایداری است. در این پژوهش ابتدا به مرور ادبیات مرتبط با حمل و نقل پایدار پرداخته شده، سپس موانع دست یابیبه حمل و نقل پایدار در تهران بررسی گردیده و اقدامات انجام شده توسط شهرداری تهران در راستای پایداری حمل و نقل شهریمعرفی شده و نهایتاً با استفاده از تکنیک SWOT راهکارهایی برای دست یابی به حمل و نقل پایدار در تهران ارایه و اولویت بندیشده است.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ، توسعه ، پایداری ، کلانشهرها ، تهران