ارزیابی و اولویت بندی نواحی شهر زابل بر اساس شاخصهای کیفی توسعه مسکن

امروزه مسکن به عنوان یک نیاز زیستی، اهمیت ویژهای را در برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی جوامع دارد و توازن میان نیازهایسکونتی افراد جامعه و ضرورتهای توسعه اقتصادی و اجتماعی، از جمله مسایلی است که در مفهوم توسعه باید همواره مورد توجه قرارگیرد. تهیه و تأمین مسکن برای کلیه افراد جامعه، به عنوان یکی از اساسی ترین نیازها، امری اجتناب ناپزیر است، چرا که مسکن و بهویژه مسکن مناسب از این نظر که فراهم کننده آسایش و رفاه انسانهاست، نقش بسیار مهمی را در زندگی افراد جامعه دارد و حتیمی تواند به عنوان یکی از معیارهای سنجش رفاه اجتماعی در یک جامعه به حساب آید. پرداختن به شاخصه های مسکن به عنوانکلیدی ترین ابزار برنامه ریزی و تشکیل دهنده، شالوده اصلی آن را میتوان از حساسترین مراحل برنامهریزی دانست. نیاز به مسکن دوبعد کمی و کیفی دارد؛ در بعد کمی نیاز به مسکن، شناخت پدیده ها و اموری را شامل می شود که به فقدان سرپناه و میزان دسترسیبه آن مربوط می شود که در واقع درجه پاسخگویی به نیاز، بدون در نظر گرفتن کیفیت آن مورد نظر است. در بعد کیفی مسائل و پدیدههایی مطرح می شوند،که درواقع بیشتر به جنبه های کالبدی مسکن توجه می شود. لذا در این راستا، هدف پژوهش حاضر؛ تحلیل وبرنامه ریزی پارامترهای توسعه مسکن در شهر زابل می باشد. این پژوهش با ترکیبی از روشهای توصیفی، تحلیلی و مبتنی بر مطالعاتکتابخانه ای، اسنادی و میدانی می باشد. نتایج محاسبات نشان می دهد که ناحیه های 2 و 3 بیشترین ارجحیت را نسبت به نواحی دیگربر اساس شاخص های مورد مطالعه دارند.

کلیدواژه ها:

مسکن ، شاخص های کیفی ، توسعه ، نواحی ، زابل