ارزیابی شاخص های توسعه پایدار و ناپایداری توسعه شهری ( نمونه موردی: شهرهای ایران)

یکی از اهداف مهمی که توسعه پایدار پیش روی دارد کاهش تخریب های زیست محیطی است و این مهم میسر نیست مگر با بالا بردن سطحآگاهی های عمومی، جهانی شدن همراه با محله گرایی و به ویژه تأکید بسیار زیاد بر گسترش فرهنگ شهری، فرهنگی که با توسعه شهرنشینینیازمند تحولی جدی است. بستر تمام این فعالیت ها در شهرهاست که شکل می گیرد و توسعه پایدار شهری در بستری فرهنگی عینییت شاخصتوسعه انسانی است. توسعه پایدار را می توان تلاش انسان برای بر قراری آشتی میان پیشرفت به موازات حفاظت از محیط زیست و منابع موجود در جهان معنی کرد. اما متأسفانه جهان ما، امروزه محکوم احکام سیاسی، نظامی واقتصادی و... گشته است، احکامی که باعث تخریب بی انتهای محیط زیست وزیرساخت های معنوی شده است. بااین وجود، درجهان کنونی باتوسعه شهرها و مطرح شدن اصل توسعه پایدار،توجه به اصل پایداری هرچه بیشتر مورد سئوال قرار گرفته است. اما مسایل و مشکلات موجود به ویژه در شهرها نشانگر عدم تحقق مشخصه پایداری درآنها بوده است. هدف از تدوین مقاله این شناسایی و بررسی شاخص های توسعه پایدار در دنیا و بخصوص در کشور ایران بوده است.. یافته های تحقیق حاکی از آن است که فقط با ریشه کن کردن واژه فقر و هم چنین فراهم کردن زیر ساخت های فرهنگی توسعه، امکان دست یابی به توسعه پایدار محقق می شود.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه پایدار ، توسعه پایدار شهری ، عاملان توسعه پایدار ، محدودیت های توسعه شهرهای ایران