نقش گردشگری در کاهش فقر و افزایش امنیت اجتماعی مناطق محروم

موضوع فقر از مسائل پیچیده و چند بعدی است که همواره به عنوان یک مسئله جهانی مطرح بوده و برای ریشه کنی آنبسیاری از نهادهای بین المللی و منطقه ای اقدامات نمادین و عملی در پیش گرفتند. در راستای همین اقدامات بود کهگردشگری از اواخر دهه 1990 به عنوان ابزاری برای کاهش فقر (به ویژه فقر قابلیتی) و به عنوان یکی از اجزای اصلی استراتژیتوسعه در کشورهای با درآمد پایین و فقیر مورد توجه قرارگرفت و از آن زمان، گردشگری حامی فقرا به روشی شناخته شده وارزشمند در جهت کاهش فقر تبدیل شده است. گردشگری حامی فقرا نوعی از گردشگری است که در پی فراهم کردن مزایایی ویژهاقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی برای فقرا است و تا زمانی که فقرا مزایایی از گردشگری بدست می آورند می توان آنرا گردشگری حامی فقرا نامید. این مقاله که از لحاظ روششناسی، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانهای است؛با هدف بررسی رابطه گردشگری با فقر و امنیت اجتماعی نوشته شده است.نتایج تحقیق حاکی از آن است که گردشگری و امنیت دو عنصر وابسته به یکدیگر هستند که در فرایند یک ارتباط دو طرفهتاثیرات متقابلی بر همدیگر دارند و این تاثیرات می تواند هم مثبت و هم منفی گردد؛ در صورتی اثر مثبت و سودمند خواهد داشتکه بتوان بطور بهینه آن را مدیریت کرد و با ترکیب با متغیرهای جامعه میزبان از قبیل محیط جغرافیایی و نیروی انسانی آن رابومی سازی نمود و در صورت عدم مدیریت صحیح، هزینه ها افزایش یافته و موجب مشکلات اجتماعی و امنیتی خواهد شد وفرایند توسعه و دستیابی به اهداف آن نیز زمان بر خواهد شد. بطور کلی، توسعه مناسب گردشگری در مناطق محروم باعث استفادهجامعه میزبان از مزایای گردشگری شده و با ایجاد اشتغال و درآمدهای حاصل از توسعه گردشگری در مناطق محروم، ضمن کاهشفقر در این مناطق، امنیت اجتماعی را افزایش خواهد داد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، امنیت اجتماعی ، فقر ، مناطق محروم