اولویت بندی شاخصهای کمی و کیفی مسکن روستایی در استان کردستان با استفاده از تکنیکهای تصمیم گیری چندمعیاره

وضعیت مطلوب مسکن در نواحی شهری و روستایی یکی از شاخص های توسعه ی اقتصادی اجتماعی در کشورهای جهان محسوب میشود. از راههای مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرآیند برنامه ریزی های روستایی، استفاده از شاخص های مسکن است . در این پژوهش با استناد به 20 شاخص در زمینه ی مسکن، سطوح برخورداری مناطق روستایی شهرستانهای استان کردستان تعیین و تحلیل شده است. شاخص های مورد بررسی در دو محور کمی و کیفی گروه بندی شده است. روش تحقیق مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز از سالنامه ی آماری و نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 استان کردستان استخراج شده است. در این رابطه شاخص های مرتبط با مسکن با استفاده از تکنیک ویکور رتبه بندی و از روش آنتروپی جهت وزن دهی شاخص ها در این تحقیق استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم فزارهای Excel ، SPSS و جهت ترسیم نقشه ها از نرم افزار ArcGIS استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که مناطق روستایی شهرستان بانه توسعه یافته تر و مناطق روستایی شهرستانهای سروآباد و مریوان نسبتاً توسعه یافته و سایر مناطق از حیث برخورداری از شاخص های مسکن در پایین ترین سطح قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

مناطق روستایی ، شاخص های مسکن ، سطح بندی ، تکنیک ویکور ، Arc GIS