روشهای کنترل حرارت هیدراتاسیون در بتنهای حجیم با نگرشی به روشهای اتخاذ شده در پروژه سد کارون 4

بر اساس تعریف انجمن بتن آمریکا، بتن حجیم به هر حجم از بتن اطلاق می شود که نیازمند اتخاذ تدابیری خاص جهت کنترل گرمای حاصل از هیدراتاسیون سیمان و تغییر حجم و ترک خوردگی ناشی از آن می باشد . با توجه به ابعاد قابل توجه سازه های بتنی حجیم و پایین بودن ضریب انتقال حرارت بتن، انتقال حرارت تولید شده ناشی از هیدراتاسیون سیمان به محیط براحتی امکانپذیر نبوده و این امر موجب افزایش دمای بتن و افزایش حجم متناظر آن می گردد . این افزایش حجم در کنار وجود قیود داخلی و خارجی منجر به بروز تنشها و ترکهای حرارتی در بتن می گردد . ترکهای حرارتی کنترل نشده در بتن حجیم می تواند باعث از بین رفتن یکپارچگی سازه، افزایش تراوش، نفوذ عوامل مخرب و نهایتا کاهش عمر سازه گردد . لذا لازم است تدابیری اتخاذ گردد تا میزان تولید حرارت و حداکثر دمای قابل دستیابی بتن به حداقل برسد و در ادامه این حرارت بطور ایمن و در حداقل زمان ممکن از بتن حجیم خارج گردد . در این مقاله ضمن بررسی موارد مذکور و همچنین روشهای اتخاذ شده در پروژه سد کارون 4، مقایسه بین مقادیر حاصل از روشهای تئوری با نتایج واقعی کسب شده از طریق قرائت ترموکوپلها که حاکی از انطباق نسبتا مناسب آنها با یکدیگر می باشد، جهت بهینه سازی و برنامه ریزیهای آینده سیستم انجام شده است

کلیدواژه ها:

بتن حجیم ، تنشهای حرارتی ، ترکهای حرارتی ، پیش سرمایش ، پس سرمایش