ارزیابی دقت روشهای میانیابی برای پیش بینی پراکنش مکانی غلظت املاح محلول و اسیدیته آب زیرزمینی آبخوانهای فارسان - جونقان و سفید دشت

امروزه مطالعات و بررسیهای علمی فراوانی در مورد کیفیت آب زیرزمینی و پیشگیری از آلودگی این منابع در اکثر کشورها صورت گرفته است. این درحالی است که مشخص شده است کیفیت آبهای زیرزمینی در مقیاس های مکانی و زمانی عمل کرده و نمی توان خواص آنرا در طول زمان و مکان ثایت فرض کرد. در پژوهش حاضر به بررسی دقت روشهای میانیابی جهت پیش بینی دو ویژگی غلظت املاح محلول و اسیدیته آبهای زیرزمینی دشتهای فارسان - جونقان و سفید دشت واقع در استان چهارمحال و بختیاری که بخشی از حوضه بهشت آباد بحساب می آیند، پرداخته شده است. از آنجا که آمار کلاسیک قادر به در نظر گرفتن توزیع مکانی پارامترهای کیفیت آب های زیرزمینی نیست، از روشهای میانیابی به عنوان تکنیکی برای این هدف استفاده گردید. برای بررسی خطای هر روش میانیابی و انتخاب بهترین روش، از تکنیک اعتبارسنجی حذفی (Cross-Validation) استفاده شد. همچنین جهت مقایسه آماری مدلها از مقادیر درصد خطای نسبی (E) و میان گین خطای انحراف (MBE) برای هر مدل استفاده گردید نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که روش انحنای کمینه مناسب ترین روش برای میانیابی دو پارامتر غلظت املاح محلول و اسیدیته در دشتهای سفید دشت فارسان - جونقان است. همچنین در این دشتها روش رگرسیون چند جمله ای در رتبه بعدی اولویت در دشتهای مورد بررسی قرار گرفته است. لیکن نتایج نشان داد که سه عامل اصلی پراکنش نقاط نسبت به مرکز ثقل دشت، تعدادآنها و اختلاف ارتفاع مطلق دشت در دقت روشهای میان یابی موثر است.

کلیدواژه ها:

میانیابی ، آب زیرزمینی ، دشت سفید دشت ، دشت فارسان - جونقان