بایزید و نظریهی فنا

بایزید بسطامی از بزرگترین عارفان و بزرگان اهل تصوف در قرن سوم هجری قمری است. عارفی که شور و حال باطنی خود را به عنوان طریقهای در عرفان مطرح کرد و ترجیح داد تمام راه را با شور و وجد و عشق و سکر پشت سر بگذارد وبرای اولین بار نظریهی فنا را در عرفان مطرح کند فنا در اصل یعنی نفی خود و غیر، وسیلهای برای وصال مطلق باخداست که بایزید برای رسیدن به این لحظهی آرمانی سالها رنج میبرد و ریاضت میکشد و عزلت میگزیند ونمازهای عاشقانه میگذارد و سر تسلیم به پیشگاه خدا مینهد. این تحقیق با هدف پی بردن به چهرهی درخشان و شخصیت نامی بایزید و از طریق تحقیقات کتابخانه ای صورت گرفت و نشان می دهد که رفتار و گفتار او در تمام مردان حق تاثیر گذاشته است، به همین دلیل داستانها و سخنان وی بیش از هر صوفی و عارفی دیگر، در کتب صوفیه و عرفا آمده است، که بیشترین آنها در آثار عطار و مثنوی مولوی نمایانگر است.

کلیدواژه ها:

بایزید بسطامی ، فنا و بقا ، ، شطح ، تجلی حق