نگاهی نقدگرایانه بر چگونگی نبرد رستم و سهراب از دیدگاه روانشناسی

درهریک ازاثار ادبی اگربخواهیم ازنظر فنی و انتقاد درآن بنگریم مطالبی می یابیم که مستقلا حائزاهمیت است و باتحقیق درآن مطالب و یافتن آن خصائص میتوان برحقیقت و روح آن اثردست یافت شاهکارفردوسی دروصف جنگهای تن به تن یکی ازجنگهای تن به تن رستم با سهراب است که درزمره داستانهای پهلوانی و تراژدیک شاهنامه است زیرا پهلوانان شاهنامه بهترین نمونه ی ایرانی وواقعیند که همه ی صفات خوب ملی مانند شاه پرستی ایران دوستی عظمت روح و غیره درآنها یافت میشود داستان نبرد رستم و سهراب درزمره منظومه های حماسی طبیعی و ملی است زیرا این افسانه ها و حماسه های اسطوره ای با بن مایه نبرد بین پدروپسرشکل گرفته اند و ازمضامین مهیج اقوام اریایی وانعکاسی ازپیکارمجاز و حقیقت هستند و فردوسی چنان داستان را طرح ریزی می کند که دوقهرمان نباید نام یکدیگر را که برنابرعقاید مربوط به جنگ بشناسند تا زمانی که دوشخصیت درمیدان رزم بدون اگاهی ازماهیت خود منجر به شکل گیری فاجعه ای می شوند که میتوان یکی ازدلایل شورانگیز جلوه دادن این نبرد را همین بی خبربودن ازهویت تاپایان نبرد دانست لذا دراین مقاله سعی برآن است بااستفاده ازروش توصیفی و تحلیلی به تحلیل شخصیت های اصلی داستان برپایه نظریات روانشناسانه و درنهایت چگونگی شکل گیری این پیکار را بازگونمود

کلیدواژه ها:

نبرد رستم و سهراب ، روانشناسانه ، شاهنامه ، شناخت شخصیت ، فرآیند فردیت