بررسی تاثیر طبیعت در معماری سنتی ایران

طبیعت دستاورد بهترین معماریعنی خداوندگاراست واغلب برای معماران بهترین سرچشمه الهام بوده است. انسان در طول تاریخ همواره سعی کرده تا با بهره گیری از دانش خود به رازهای اجزاء این مجموعه بزرگ پی برده تا با شناخت هر چه بیشتر آنها، علاوه بر افزون کردن دانش خود، بتواند از عوامل شکل دهنده طبیعت به نوعی در راه رفاه و زندگی خود بهره گیری نماید. این برداشت که معماری می تواند دیدگاهی طبیعی یا مافوق طبیعی داشته باشد در هر حال خارج از تأثیر محیط اطراف و اقلیم جغرافیایی انسان نیست. همدلی واحترام به طبیعت ریشه های عمیق فرهنگی دارد و همزیستی مسالمت آمیز انسان، معماری وطبیعت در معماری سنتی ایران کاملا مشهود است. معماری سنتی ایران ،تجلی نمادین جهانی ابدی و ازلی است که این جهان رامحلی گذرا و واسطه ای برای رسیدن به مرتبه ای والاتر به منظور وصول به آرامش درونی می داند. معماری ایران که به صورت های گوناگون در بناهای مختلف متجلی گشته، جایگاه خاصی راداراست که درآن، عقاید ورسوم وآیین درشرایط جعرافیایی واقلیمی نمود بارزی دارد. دراین مقاله ضمن مطالعه اسنادی وکتابخانه ای ومطالعات تطبیقی –توصیفی سعی برآن است، تابا ارائه تعاریفی از اصول ومفاهیم سنتی ، ریشه های شکل گیری وتاثیر طبیعت برآنها را درمعماری سنتی ایران بازشناساند.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری ، معماری سنتی ایرانی