هویت مکانی در محله راه آهن قائمشهر

مکان، هویت و سکونت واژه های پر معنایی در معماری بشمار می روند. در این تحقیق به بررسی این سه واژه مهم و اهمیت آن در طراحی های معماری حال حاضردر ایران و به طور خاص در شهر قایمشهر پرداخته خواهد شد. برای شناسایی هویت در معماری ایرانی باید به عناصر و واژگان هویت ساز و نحوه ی حضور آن در معماری این سرزمین توجه نمود. هر سکونتگاهی برای خود مکانی است و هر مکانی می تواند بسته به نوع ارزشی که به آن داده می شود دارای هویت باشد. با این بررسی به نظر می رسد که بایستی برای ایجاد هر بنایی در مکان های مختلف شهرها به هویتمند بودن آن بیشتر پرداخته شود و محله یا هر نقطه ی کوچک هویت دار شهرها یا دارای پتانسیل هویت دار شدن مقدس شمارده شود چرا که هویت همواره همراه انسانهاست و انسانها نیز همواره به دنبال سکونتگاه هستند. روش تحقیق در این پژوهش روش مطالعات کتابخانه ای و برداشت میدانی در کنار هم بود. این پژوهش با بررسی ابنیه هویتمند و واجد ارزش شهر قائمشهر در شمال ایران می کوشد تا در جستجویی هدفمند تحقق مفاهیم ساختمایه هویت را در معماری معاصر این شهر بررسی نماید و بر توجه به الگوهای موجود در این زمینه که تعداد بیشماری از آن در جایجای این سرزمین موجود است، تاکید نماید. در نهایت این مقاله به این نتیجه می رسد که معماری ایرانی در گذشته نه چندان دور با هویت پیوند خورده بود و رابطه ای بین اجزا و عناصر تشکیل دهنده معماری، هویت را در این شهر رقم می زد، اما متاسفانه این رابطه امروزه رو به کم رنگ شدن است و همین موضوع باعث شده تا درصد زیادی از ساختمان هایی که به وجود می آیند چیزی جز یک بنا نباشند