هویت در معماری ایرانی

در مورد اتصال معماری به هویت فرهنگی گذشته و بریدن کلی و یا اتصال قطعی آن حرفهای گوناگونی مطرح می شود،گروهی با یک تفکر مدرنیستی و یا فرامدرنیستی اعتقاد به یک برش کلی از هویت گذشته و خلق هویتی نوین را دارند.گروهی دیگر پایبندی صرف به فرهنگ و معماری گذشته را پیشنهاد می کنند،در این میان گروهی میانه رو اعتقاد به استفاده از فرهنگ و معماری گذشته ودر عین حال خلق هویت جدید را دارند.گروهی استفاده فرمی و گروهی استفاده ساختاری و گروهی دیگر استفاده معنایی از معماری گذشته را می پسندند. آنچه در دهه های اخیر تقریبا تمام معماران در آن به یک اجماع رسیده انداینست که ارتباط با هویت وفرهنگ گذشته و به صورت غیر مبتذل ،می تواند از فاکتور های ارزشمند بررسی یک معماری باشد.بنابراین در این مقاله با بررسی جنبه هایی از معماری ایرانی و بدون رد ویاتصدیق معماریهای دیگر ،میزان پاسخگویی آن رادر زمان حال به مخاطب ملاک عمل خود قرار داده ایم . همچنین با انجام مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته به نظر می رسد که یک معمار میتواند مجموعه فضاها و محیطها را به گونه ای طراحی و بازآفرینی نماید، که تفکر او در خلق فضایی با هویت ایرانی باشد.بدین گونه طراحی او راهی برای حفظ و اشاعه فرهنگ ناب ایرانی –اسلامی باشد.

کلیدواژه ها:

هویت ، هویت پویا ، معماری ایرانی ، روح حاکم بر معماری ایرانی