مقایسه اصول معماری ایرانی اسلامی در تبیین نقش هویت معماری معاصرایران

معماری به دلیل ماهیت بصری بودنش، مهمترین و پرمحتواترین نمادهای فرهنگ بشری را شکل می دهد. هویت یک مقوله ی دوجانبه است به گونه ای که هویت را مردم میسازند که به صورت فرهنگ در میان مردم رواج دارد و آنها به دنباله ی فرهنگ خود معماری بومی و متناسب با فرهنگ خود را تولید می کنند. اتفاقی که بعد از این به وجود می آید آن معماری باعث انتقال آن فرهنگ و هویت میشود. معماری ایران در طول دوران های گذشته همواره دارای یک روند مشخص و استمراری بوده است که در اغلب اوقات با دوره قبل و بعد از خود رابطه منطقی داشته است. این روند در دوره معاصر تداوم نیافته است. در گذشته نگاه معمار به انسان، زندگی و جامعه به نحوی بود که مسکن حقیقتاً و به درستی فضای سکونت و آرامش برای افراد یک خانواده بود و مدرسه به راستی جای درس و بحث و تعلیم و تعلم بود، در حالی که امروز ساختمان هایی به عنوان فضای مسکونی یا مدرسه ساخته می شوند، اما از ویژگی های عملکردی لازم منطبق بر نیازهای انسان برخوردار نیستند. این مجال به این مطلب می پردازد که آیا معماری معاصر ما دارای هویت خودمان است؟ و اگر بی هویتی در معماری امروزمان رخنه کرده چرا روی به تقلید نا آگاهانه آورده ایم؟ و برای رویکرد هویتگرایانه چه اقدامی باید انجام داد؟

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری معاصر ، معماری ایرانی