بازشناسی اصول و معیارهای طراحی خانه ایرانی با رویکردی نظری- تحلیلی

هر خانه بلافصل ترین فضای مرتبط با آدمی است، که به طور روزمره از آن تاثیر میگیرد و برآن تاثیر می گذارد. در واقع خانه اولین فضایی است که انسان، احساس تعلق فضایی را در آن تجربه می کند و برای هر شخص، به معنای دستیابی به حریم خصوصی و رهایی از سرگشتگی است. در فرهنگ ایرانی، خانه دارای مفهومی عمیق و همسطح با خانواده است. در حالیکه با ظهور مدرنیته و صنعتی شدن جوامع، خانه معنایی جدید پیدا کرد، اما در فرهنگ ایرانی به خانه به عنوان وسیله ای با کارکرد موقت نگرسیته نمی شود و چون دیگر تولیدات صنعتی و کالبدی، تنها برای بر آوردن نیازهای مادی نیست؛ چرا که دارای روح و مفاهیمی ماورای جسم و کالبد است. توجه به ویژگی های معماری بومی و سعی در بازیابی هویت آن جهت استفاده در معماری معاصر از جمله وظایف و اهدافی که در سند چشم انداز توسعه کشور مورد توجه قرار گرفته است. در عین حال اقدامات دهه های اخیر معماری معاصر که اکثرا از نوع معماری های بی هویت وارداتی هستند؛ با معماری سنتی ایران در تناقض است. این مقاله بر آن است تا با روش توصیفی -تحلیلی و جمع آوری اطلاعات بر پایه مطالعات کتابخانه ای، ضمن تعریف و بر شمردن ویژگی های خانه، به بررسی مفهوم خانه در بستر فرهنگ ایرانی و برشمردن مفاهیم و اصول خانه سنتی ایرانی بپردازد. چرا که ویژگی هایی که از مفهوم فضای خانه انتظار می رود، به نوعی در مبانی فکری و عملی خانه ایرانی گنجانده شده اند

کلیدواژه ها:

خانه ، خانه ایرانی ، معماری ایران ، مسکن