نقش دولت در سیاست گذاریهای بهره برداری از اراضی

امروزه به لحاظ ژئومرفولوژی این واقعیت پذیرفته شده که نقش انسان در کنار سایر فراینده هایی که در تغییر و تحول سطح کره زمین دخیل هستند قابل توجه و در برخی موارد نقش انسان غالب است، بخصوص تاثیر انسان در راستای بر هم زدن تعادل حاکم بر عناصر اکوسیستم بیش از هر عاملی است. برخی از این موارد شامل گسترش بی رویه زمینهای کشاورزی، کاهش سطح جنگلها، تضعیف مراتع، آلودگی محیط زیست، کاهش گونه های جانوری و گیاهی مطلوب، جاده و شهرسازی غلط و غیر علمی، بهره برداری غیر اصولی از معادن و ... می باشد. درکشورهای جهان سوم در حال توسعه مانند کشورمان پدیده های ناگوار فوق بیش از کشورهای پیشرفته هویدا است. بطوریکه مسائل اقتصادی و اجتماعی عمده ترین محدودیتهای اعمال مدیریت، صحیح بر عرصه های منابع طبیعی در راستای حفظ، احیاء و بهره برداری اصولی را بوجود آورده اند. در کشورهایی که در ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نقش اساسی را دولت بعهده داشته و خط مشی، سیاستگذاری، برنامه ریزیهای عمومی وملی و فراگیر را نیز دولت تعیین می کند. در اموری مانند منابع طبیعی و کشاورزی که عملا بر موارد فوق با شرایط نامساعد طبیعی (بارندگی کم و محدودیت اکثر عوامل طبیعی) مواجه است، نقش دولت عمده و اصلی بوده و تقریبا به لحاظ کیفیت مدیریت و به تبع آن وضعیت منابع طبیعی ، نقش مردم تنها بصورت دنبال کننده اهداف دولت می باشد. بنابراین بطور مستقیم وغیر مستقیم نقش دولت در سیاستگذاری ها بهره برداری از اراضی و توسعه یافتگی اقتصادی و اجتماعی اصلی و تمام عیار است.