اثر سرعت اکستروژن محلول پلیمری و افزودنی لیتیوم کلراید بر ساختارغشای متخلخل پلی وینیلیدن فلوراید از نوع الیاف میان تهی جهت حذف دی اکسیدکربن

در این تحقیق، با استفاده از روش جداسازی فازی و به منظور جذبCo 2غشاهای الیاف توخالی پلی وینیلیدن فلوراید ساخته شدند. پلی وینیلیدن فلوراید به دلیل دارا بودن حلالیت بالا در حلال های آلی، جهت ساخت غشا متخلخل مورد استفاده قرار گرفت. پارامتر سرعت اکستروژنExtrusion rateمحلول پلیمری و اثر افزودنی غیر حلال و نتیجه آن بر جذب کربن دی اکسید در تماس دهنده غشایی بررسی گردید. غشا ساخته شده متشکل از % 18 وزنی پلی وینیلیدن فلوراید،% 78N متیل پیرلیدون به عنوان حلال پلیمری و % 2 و % 4 لیتیم کلراید به عنوان افزودنی های غیرحلال با غلظت های مختلف استفاده شدند که نقش کنترل کننده ساختار غشایی را بر عهده داشت. از آب نیز به عنوان سیال حفره ساز استفاده شده است. سپس با روش ریسندگی، غشاهای الیاف تو خالی ساخته شدند. غشاها با روشهای مرسوم مانند تراوایی، مقاومت مرطوب شدن مشخصه بندی شدند. مشخص شد که غشاهایی با تراوایی بالا، مقاومت مرطوب شدن بالا و حفره های کوچکتر، بهترین کارایی در تماس دهنده غشایی را دارند .بررسی شکل شناسی غشا بهروش اسکن کردن الکترون پویشی انجام گردید.مشاهده گردید که با افزایش شدت اکستروژن محلول پلیمری غشاهای تولید شده دارای پوسته سطحی ضخیم تری می باشند. . بنابراین غشای تولیدی با لایه ضخیم باعث کاهش تراوایی و افزایش مقاومت انتقال می گردد که منجر به کاهش کارایی جذب دی اکسید کربن می شود. همچنین میزان افزودنی غیرحلال لیتیوم کلراید در محلول پلیمری، کنترل کننده ساختار نهایی غشا می باشد که باعث تشکیل غشایی با مقطع انگشتی- اسفنجی شکل گردید که مقاومت انتقال نسبتاً خوبی نشان داد. بدین دلیل غشا میزان جذب بالایی از دی اکسید کربن را عرضه نمود