بررسی اثرسیستئامین وبتامرکاپتواتانول برمیزان بلوغ آزمایشگاهی تخمک ژرمینال وزیکول موش نژاد سوری

کشت اووسیت مرحله ژرمینال وزیکول ( Germinal Vesicle) ورشد آن تحولی درروش های کمکی تولید مثل( Assisted Reproductive Technology) ایجاد کرده است. نامناسب بودن شرایط کشت، یکفیت پایین تخمک ها و بالا بودن راد کیالهای آزاد، علت اصلی ناموفق بودن این روش و پایین بودن میزان باروری می باشند. لذابا افزودن سیستئامین و بتامرکاپتواتانول به عنوان آنتی اکسیدانت به محیط کشت، بلوغ جنینی در سلولهای کومولوس دار و بدون کومولوس مورد بررسی ومقایسه قرار گرفت. در تحقیق حاضر از موش های نژاد سوری نابالغ 6- 4 هفته ای برخوردار از شرایط حیوانخانه ای طبق استانداردهای شناخته شده استفاده گردید.برای تحر کی تخمدان ها 5/ 7 واحد PMSG استفاده شد. سپس تخمک های مرحله حباب زاینده (ژرمینال وز کیول)با کومولوس و بدون کومولوس را از تخمدان موش نژاد سوری جدا کرده و به محیط کشت TCM199 درحضور مقدار 100 م کیرومولار سیستئامین و بتامرکاپتواتانول انتقال داده شدند. پس از 24 ساعت تخمک ها به متافاز II رسیده و سپس تخمکهای بالغ شدهبه محیط IVF )T6 ) به منظورتع یین میزان لقاح انتقال داده شدند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اضافه نمودن 100 میکرومولارسیستئامین و بتا مرکاپتواتانول در محیط کشت ، میزان بلوغ آزمایشگاهی ( IVM )را دراووسیت های با کومولوس افزایش داده است. سلولهای کومولوس در حضور BME & CYS به طور معنی داری باعث افزایش بلوغ ولقاح درمحیط کشت می شود 05 / P<0 .همچنین یافته های پژوهشی حاضر نشان داد که سیستئامین و بتامرکاپتواتانول میزان تکوین اووسیت ها را افزایش داد. همچنین وجود سلولهای کومولوس باعث افزایش بلوغ ولقاح دراووسیتها شدند.

کلیدواژه ها:

سیستئامین ، بتامرکاپتواتانول ، تخمک ژرمینال وز کیول ، سلولهای کومولوس ، IVM