ژن درمانی در بیماری لوپوس اریتروماتوی فراگیر(SLE)

لوپوس اریتروماتوی فراگیر( SLE )بیماری خود ایمنی است که تقریباً اکثر بافت ها و اعضای بدن را درگیر می کند و دو عامل ژنتیک و محیط در ایجاد آن نقش دارند.در بیماران مبتلا به لوپوس محدوده ی وسیعی از نابهنجاری ایمنولوژیکی مانند: 1.تولید اتوآنتی بادی بر علیه بافت ها 2. بد تنظیمی تولید لنفوسیت های B و T3 . نقص در پاک سازی اتوآنتی ژن ها و کمپلکس های ایمنی مشاهده می شود.ژن های زیادی در این بیماری درگیر هستند که از آن جمله می توان ژن های مربوط به کمپلمان ها،،سیتوکین ها و آپوپتوز را نام برد.با توجه به این که در این بیماری،محدوده ی وسیعی از نقص های ایمنوژنتیکی رخ می دهد.تلاش های زیادی برای درمان این بیماری از طریق ژن درمانی در حال انجام است. ژن درمانی روشی کارآمد برای وارد کردن ژن های کد کننده تنظیم کننده های واسطه های سیستم ایمنی است. یکی از مهم ترین ژن های استفاده شده در این روش مربوط به تولید سیتوکین ضد التهابی در بدن است که شامل تزریق درون ماهیچه ای پلاسمید کد کننده ی TGF_β1(pGMV_TGF_β1 می باشد.این فاکتور سطح سیتوکین ها را با سرکوب کردن DTH افزایش می دهد.ژن CTLA_4/Ig ژن دیگری است که بدین منظوراستفاده می شود. پروتئین تولید شده توسط این ژن در بدن با تمایل زیادی به 1_ B7 و 2_ B7 متصل و باعث توقف تولید سیگنال های محرک از طریق میانکنش B7/CD28 میشود.ژن درمانی در لوپوس هنوز درمراحل اولیه است ولی امید تازه ای برا ی درمان این بیماری ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

لوپوس اریتروماتوی فراگیر ، ژن درمانی ، ژن CTLA_4/Ig ، ژن TGF_β1