برهمکنش داروی متفورمین با پروتئین آلبومین سرم و پروتئین آلبومین گلیکوزیله

پروتئین آلبومین سرم انسانی فراوانترین پروتئین در پلاسمای خون و حامل اصلی انواع داروها به بافت هدف است، هر تغییری در این پروتئین روی خصوصیات اصلی آن تاثیر می گذارد. متفورمین به عنوان داروی مورد استفاده در درمان بیماری دیابت نوع دو کاربرد دارد. هدف: اتصال هر ماده ای به پروتئین آلبومین روی خصوصیات آن تاثیر می گذارد. بنابراین در اینجا می خواهیم میزان رسوب دارو روی پروتئین را در حالت معمولی و گلیگوزیله شده بررسی کنیم که این امر به تعیین دوز داروی مصرفی کمک می کند. روش مطالعه:داروی متفورمین وپروتئین آلبومین را در بافر فسفات پتاسیم حل کرده و پروتئین آلبومین گلیکوزیله را در شرایط آزمایشگاه تهیه کردیم و با کمک دستگاه طیف سنجی فلورسانس طیف پراش پرتوی رزونانسی و پولاریزان را اندازه گرفتیم. یافته ها:با افزایش غلظت داروی متفورمین شدت پراش پرتوی رزونانسی برای هر دو پروتئین افزایش یافت که نشان دهنده افزایش سایز ذره و تشکیل کمپلکس است. همچنین نمودار فلورسانس پلاریزان با افزایش غلظت دارو افزایش یافت که این هم تایید کننده برهمکنش بین دارو و پروتئین است. نتیجه گیری و بحث:با کمک فلورسانس پلاریزان مشخص شد که تمایل برهمکنش بین متفورمین با آلبومین بیشتر از آلبومین گلیکوزیله است. با پراش پرتوی رزونانسی ما توانستیم نقطه بحرانی ایجاد رسوب دارو روی پروتئین را تعیین کنیم که این نقطه برای پروتئین آلبومین گلیکوزیله در غلظت کمتری از دارو بود واین اطلاعات به تعیین دوز داوری مصرفی در بیماران دیابتی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

طیف سنجی فلورسا نس ، آلبومین ، متفورمین