زبان شعر، زبان دوم

زبان شعر، نوعی زبان خاص است که » از یک ساحت تجربی و معنایی ویژه سخن می گوید و صورت آن از معنایش جدایی ناپذیر است و اگر آن را به هر گونه ی زبانیِ دیگری برگردانیم و معنای بیتی یا غزلی را بخواهیم جدا از صورت آن برسانیم چنین ب رداشت و تفسیری هرگز نمی تواند آن معنای اصلی را آنچنان که در صورت ویژه ی آن نهفته است به ما برساند « متکلم، مخاطب و خواننده – خود – باید به درون متن راه یابد و معنای نهایی را دریافت نماید . برای فهم شعر باید به درون اثر راه جست . هر یک از آثار ادبی، خاصه آثار هنری شعر – خود – جهانی است که به مثابه جان است . این مقاله، گزارشگر زبان شعر در خاستگاه علمی و ادبی آن است و در قلمرو معنا، حقیقت شعر را پدیدار می سازد . پانهادن در قلمرو زبان شعر، پانهادن در عالم دیگری است که هیچ شباهتی که عالم عادی و مادی ندارد .

کلیدواژه ها:

شعر ، زبان ، ادبیات ، هنر ، معنا ، اندیشه ، انسان ، طبیعت ، ماورای طبیعت ، عاطفه ، احساس ، خیال ، فرد ، جامعه