تاثیر یوتروفی بر فرسایشگران زیستی مرجان های خلیج فارس

آبسنگ های مرجانی سیستم های پویایی هستند که این پویایی ناشی از رشد آبسنگ و فرسایش آن می باشد. فرسایشگرهای زیستی به آن دسته از موجودات گفته می شوند که موجب فرسایش اسکلت کلسیمی مرجان ها می شود. این دسته از موجودات که طیف گسترده ای از جانوران و گیاهان را در برمی گیرند، با فعالیت های حیاتی خود ساختار های بزرگ مرجانی را به قطعات کوچک و ضعیف تبدیل می کنند در یک آبسنگ مرجانی سالم، فرایندهای رشد و تخریب آبسنگ در تعادل می باشند، اما به تدریج که در معرض جانوران فرسایشگر قرار می گیرد، این تعادل از بین رفته و سرعت تخریب آبسنگ مرجانی از سرعت رشد آن بیشتر شده و سبب از دست رفتن ساختار آبسنگ می شود. این پدیده پیامدهای اجتماعی و اقتصادی متعددی، از جمله از بین رفتن زیستگاه ماهیان، کاهش توریسم و افزایش فرسایش سواحل بر اثر امواج به دنبال خواهد داشت. این مطالعات نشان داده اند که مواد مغذی به صورت مستقیم با تاثیر گذاری روی زوگزانتلا و در نتیجه فیزیولوژی مرجان ها، منجر به کاهش میزان رشد و تولید مثل مرجان ها می شوند. همچنین به صورت غیر مستقیم باعث افزایش جلبک ها و در نتیجه افزایش موجودات فیلتر کننده می شود. همچنین پژوهش ها نشان می دهند با افزایش مواد مغذی حاصل از فعالیت انسانی، فراوانی فرسایشگر اسفنجی sp. Cliona افزایش می یابد. بنابراین بعضی از موجودات فرسایشگر می توانند شاخص سلامتی آب سنگ های مرجانی باشند. در دو پژوهش که در خلیج فارس انجام گرفته دوکفه ای جنس Lithophaga بیشترین فراوانی را در جنس Porites نشان داده است.

کلیدواژه ها:

مرجان ، خلیج فارس ، فرسایش ، فرسایش گر زیستی ، یوتروفی