بررسی و مقایسه ارتباط نگرش به سالمندی و ویژگی های شخصیت در پسران و مردان 7 تا 80 سال ساکن بندرعباس بومی

سالمندی پدیده ای جسمی،روانی و اجتماعی است. ارتقای اهداف مداخله ای آموزشی در بهبود نگرش مثبت به افراد سالمند و سالمندی از اهمیت خاصی برخوردار است. این اهمیت فزاینده در مطالعه نگرش به سالمندی تا حدودی ناشی از یافته هایی است که نشان می دهد نوع نگرش افراد در سنین قبل از شروع سالمندی در کیفیت زندگی، سلامت جسمانی، سلامت روان شناختی و نوع سازگاری اجتماعی با تغییرات عمده در این مرحله از زندگی موثر است. (پلیزی و میلیکین ، 2002؛ فاندربورک و همکاران، 2006؛ هریس و دلینگر ، 2001؛ لو، کاو و سیه، 2010؛ سو و همکاران، 2012؛ ردین و تینکو ، 1992؛ لو ، 2005؛ لای و تانگ ، 2012)در همین راستا، روان شناسی مثبت نگر، که اساسا به مطالعه توان مندی های انسان می پردازد، به شناسایی عوامل افزایش دهنده سلامت روانی توجه دارد. برخی از توانمندی های انسان که به منش و سرشت او مربوط می شود جنبه روانی داشته و به افراد کمک می کند تا حوادث بالقوه را کم تر تهدید کننده تصور کنند و یا واکنش های خود را نسبت به این گونه حوادث کنترل کنند. پژوهش های میدانی و نیز پژوهش های آزمایشگاهی نشان داده اند که توان مندی های روانی انسان با کاهش علائم جسمی و روانی استرس، همبستگی مثبت داشته و هچنین این توان مندی ها تاثیر مثبتی بر سلامتی روانی دارد. به طور کلی روان شناسی مثبت به عنوان رویکردی جدید در روان شناسی، به عنوان متمم رویکردهای قبلی به مطالعه هیجانات و ویژگی های مثبت در انسان ها می پردازد و بیشتر متوجه نقاط قوت و استعدادهای ذاتی انسان ها می باشد. هدف دیگر روان شناسی مثبت شناسایی و تعریف مفاهیمی است که به تامین سلامتی و شادکامی افراد و بهره مند شدن آن ها از یک زندگی سالم کمک کند. یکی از این مفاهیم، مفهوم کیفیت زندگی است که مثبت اندیشی می تواند باعث ارتقاء آن گردد. حال نگرش های افراد و اجتماع در زمینه روانشناسی مثبت نگر امری برجسته و ویژه است(نگرش با سه سطح شناخت، عواطف و رفتار)حال مطالعه نگرش به سالمندی به عنوان پاسخ های رفتاری، شناختی، عاطفی و هیجانی به پدیده سالمندی با پژوهش های باتلر (1969) آغاز شده و در نیم قرن اخیر مورد توجه روان شناسان تحولی، جامعه شناسان و مردم شناسان قرار گرفته است. برخی پژوهش ها به مطالعه ساختار مفهومی، برخی به بررسی عوامل موثر بر شکل گیری این نوع نگرش و برخی دیگر نیز به تبیین نقش پیش بینی کنندگی آن پرداخته اند (پاور ، 1992؛ کیت و همکاران، 2005؛ هس ، 2006؛ رشید، انگ کیت انگ و الانر ، 2012؛ بار-تور، ساوایا و پراگر ، 2001؛ لو، کاو و سیه ، 2010؛ لای و تانگ ، 2012 آنورث و همکاران، 2001؛ دانکان و شالر ، 2009؛ لاو، ملزاهم و شوپفلاکر ، 2013