ارزیابی و بررسی عدد ریسک تصادفات و ارائه مدل آن در جاده های برون شهری (نمونه موردی محور جهرم- لار)

جاده به عنوان یکی از چهارعامل ذخیل در وقوع تصادفات هرچند اثر کمی در مقایسه با عامل انسانی در بروز تصادفات دارد، لکن مطالعات قبلی نشان داده است که روش های بهبود و اصلاح در وضعیت راه ها بالاترین و بیشترین اثربخشی را در کاهش سوانح رانندگی ایفا می کند. در این تحقیق روشی برای ارزیابی ایمنی قطعات راه های دوخطه بین شهری تدوین شده است. ساخت و استفاده از مدل های تصادفات در این ارزیابی ها، نیازمند تعریف قطعاتی با طول حداقل و رده های مختلف خطرپذیری می باشد. تقسیم راه به قطعات همگن با استفاده از ویژگی های هندسی و ترافیکی انجام گرفته است. در تدوین م دل ارزیابی ایمنی راه های دوخطه ی برون شهری سه عامل شدت تصادفات، تواتر تصادفات و پتانسیل در معرض قرارگیری در نظر گرفته شده و شاخصی به نام شاخص ایمنی (SI) برای هر قطعه، از ضرب این سه عامل بدست آمده است. برای به دست آوردن عامل شدت تصادفات دو شاخص سرعت و خطر حاشیه راه در نظر گرفته شده است. برای بدست آوردن عامل تواتر تصادفات، 7 شاخص (دسترسی، مقطع عرضی، مسیرنمایی، خط کشی، حاشیه راه، فاصله دید، علائم) که از بازرسی میدانی بدست می آیند و طرح هندسی (قوس ها) مورد بررسی قرار گرفته اند و در نهایت پتانسیل در معرض قرارگیری از ضرب طول هر قطعه در میانگین ترافیک روزانه سال (AADT) آن قطعه بدست آمده است. به منظور اعتبار سنجی روش فوق، از روش EB (بیز تجربی) با استفاده از پیشینه تصادفات بهره گرفته شده است و در نهایت مشاهده شده است که تخمین های بدست آمده از روش EB با SI های محاسبه شده تا حد زیادی همبستگی دارند. از این روبا توجه به نقصان اطلاعات مربوط به تصادفات در کشور و نظر به این که مدل فوق براساس مشخصات هندسی و ترافیکی پایه گذاری شده است، می تواند در ارزیابی ایمنی قطعات راه بسیار مؤثر واقع شده، در اقدامات لازم برای بهبود ایمنی جاده های دوخطه برون شهری یاری دهنده باشد.

کلیدواژه ها:

قطعه بندی راه ، مدل پیش بینی تصادفات ، ارزیابی ایمنی ترافیک ، راه های دوخطه برون شهری ، روش بیز تجربی (EB)