اثر بخشی درمان های شناختی رفتاری بر کاهش علائم و بهبود سازگاری اجتماعی در اختلال سلوک

اختلال سلوک با الگوی پایداری از رفتار ها که در آن حقوق اساسی دیگران و هنجار های اجتماعی متناسب با سن از سوی کودک و نوجوان نادیده گرفته می شود ،مشخص می گردد.مداخلات متعددی برای بهبود این اختلال و به تبع آن بهبودسازگاری اجتماعی این افراد مورد استفاده قرار می گیرد . پژوهش حاضر بر آن است تا اثربخشی درمان های شناختی رفتاری را بر کاهش علائم و بهبود سازگاری اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال سلوک بررسی کند .در این تحقیق از طرح آزمایشی تک آزمودنی با اندازه گیری مکرر و روش A-B-A-B استفاده شد . بدین منظور 6 نفر از دانش آموزان دختر مقطع متوسطه که بر اساس پرسشنامه CSI-4 فرم معلمین مبتلا به اختلال سلوک تشخیص داده شدند به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و پس از تکمیل پرسشنامه سازگاری ویژه دانش آموزان دبیرستانی و اختلال سلوک و بررسی موقعیت خط پایه به مدت 8 جلسه تحت درمان انفرادی به روش شناختی رفتاری قرار گرفتند. و از تکنیک هایی نظیر : تن آرامی ، ابراز – وجود ، حل مسئله وباز سازس شناختی و ... استفاده شد. در پایان درمان و یک ماه بعد از درمان آزمودنی ها مجددا به پرسشنامه ها پاسخ داده و نمرات آن به عنوان B و A برگشتی استفاده شد .سپس آزمودنی ها مجددا 8 جلسه درمان فردی مانند بار اول دریافت و مجددا در پایان درمان پرسشنامه ها را تکمیل نمودند .در پایان پس از استخراج داده ها ،جهت تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخص های آمار توصیفی و نرم افزار SPSS و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد .یافته های این پژوهش فرضیه اول را که درمان شناختی رفتاری موجب کاهش نشانگان –رفتاری در افراد مبتلا به اختلال سلوک بود ،تایید و فرضیه دوم را که درمان رفتاری شناختی موجب بهبود سازگاری اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال سلوک بودرا رد نمود .نتیجه این که مداخله شناختی رفتاری موجب کاهش معنا دار علائم در دختران مبتلا به اختلال سلوک شده است اما نتوانسته به صورت معنا دار سازگاری اجتماعی را در آن ها بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، اختلال سلوک ، سازگاری اجتماعی