خلق سازه هایى با تکنولوژى کمینه در معمارى اکوتک (مطالعه موردى :سازه هاى کاغذى)

در دهه های اخیر به دلیل مشکلات زیست محیطی و کاهش انرژی های فسیلی، رویکرد جدیدی از معماری نسبت به محیط ایجاد شده و معماریی با نام علمی اکوتک در جهت ایجاد بناهای بوم گرا رایج شده است که در این رویکرد هم جهت با معماری پایدار بحث سازه های پایدار نیز مطرح است. مطالعات نشان میدهد که هر چند این سازه ها در ابتدا تنها برای بناهایی با کاربرد موقت (پناهگاه ها، غرفه های نمایشگاهی و ...) استفاده می شده، اما امروزه جایگاه خود را به عنوان روشی نوین در ساخت سازه های معماری ایجاد کرده است؛ سازه هایی که پس از پایان عمر کارکردشان بازیابی و در پروژه های دیگر سرمایه گذاری می شوند. سازه این ساختمان ها و به تبع آن معماری آن ها تنها توسط مصالح طبیعی با تأکید بر بازیابی آن ها و اصول فنی ساده در ایجاد پیکره بنا شکل می گیرد. روش ساخت چنین سازه ای در اصول معماری پایدار را می توان استفاده از تکنولوژی کمینه نامید.این نگرش ، سازه و معماریی را معرفی میکند که با هدف کاهش مصرف انرژی سعی در استفاده هر بیشتر و مفید تر از مصالح طبیعی قابل بازیابی دارد. نگرشی نو در زمینه سازه که نه تأکیدی بر الگو برداری محض از سازه های سنتی است، که در مواردی در جوابگویی به نیازهای زندگی مدرن باز می ماند و نه موضعی در جهت کمرنگ کردن جایگاه سازه های های تک که با تمهیداتی میتوانند نمونه ای از معماری پایدار باشند، به خود می گیرد. در این پژوهش سعی بر آن است که با معرفی اصول سازه هایی با تکنولوژی کمینه، به عنوان نمونه موردی سازه های کاغذی که عناصر آن لوله های مقوایی قابل بازیافت هستند مورد بررسی قرار گیرد

کلیدواژه ها:

پایداری ، تکنولوژی کمینه ، فنون سنتی ساخت ، مصالح طبیعی ، بازیافت مصالح ، سازه های کاغذی