برنامه ریزی شهری به منظور ارتقای سلامت شهروندان

خواستگاه برنامه ریزی شهری مدرن در قرن نوزدهم با پیشرفت های پزشکی و برنامه ریزی برای سلامت جامعه شکل گرفت در ابتدای قرن بیستم با تمرکز برنامه ریزان بر محیط انسان ساخت و فرم شهری از یک سو و از سوی دیگر محدود شدن پزشکان به علت بیماری های و ناتوانی ها این دو رشته از هم جداگردیدند از تبعات این جدایی کاستن از اهمیت سلامت در تصمیم گیری های شهری است در سال های اخیر بنا به ضرورت تاثیر مکان بر سلامت بررسی شده است.ولی هنوز یک ساختار یکپارچه از جایگاه سلامت در برنامه ریزی شهری برای نیل بهبود کیفیت و زندگی و سلامت شهروندان تعریف نشده است لذا این سوال مطرح است که تا چه اندازه برنامه ریزان بر ارتقای سلامت شهر موثرند و چگونه می توان آن را افزایش داد.ضرورت و اهمیت موضوع از آنجاست که ایجاد زمینه برای ارتقای سلامت از طریق برنامه ریزی به یک اقدام یا فعالیت نمی شود و می توان آن را در ارتباط با حرفه برنامه ریزی شهری دانست.ایجاد یک حرکت اصیل مستلزم در نظر داشتن ماهیت میان رشته ای برنامه ریزی شهری و فرهنگ سازی در زمینه درک تاثیر عمل برنامه ریزی بر سلامت است روش این تحقیق اسنادی می باشد و نتایج آن چشم اندازهایی را برای مدیران و برنامه ریزان شهر در حصول به شهر پایدار و سالم فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

سلامت ، برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی سلامت ، سلامت عمومی ، محیط انسان ساخت