بررسی اثر توأم تحلیل غیرخطی و بهینه سازی در کاهش سطح مقطع مهاربندهای کمانش ناپذیر

سطح مقطع هسته ی مهاربندهای کمانش ناپذیر عامل کنترل کننده ی هزینه ی قاب های مجهز به این مهاربندها می باشد. لذا مینیمم کردن سطح مقطع این مهاربندها هدف مسئله ی بهینه سازی می باشد.کاهش سطح مقطع مهاربندها در فرآیند بهینه سازی از دو منشأ تحلیل غیرخطی و بهینه سازی با استفاده از الگوریتم ژنتیک می باشد. سهم هر یک از این عوامل موثر روی یک قاب هفت طبقه مورد مطالعه قرار گرفته شده است. قیود حاکم بر مسئله ی بهینه سازی یکنواخت شدن تغییرمکان جانبی نسبی طبقات در محدوه ی نزدیک به مقدار مجاز، کنترل شکل پذیری استفاده شده ی مهاربندها در محدوده ی مجاز آیین نامه ای و همچنین کنترل خستگی کم سیکلی می باشد. الگوریتم بهینه سازی در نرم افزار MATLAB کدنویسی شده است و تحلیل غیرخطی قاب مورد مطالعه در نرم افزار OpenSees تحت سه کورد زلزله ی لندرز ، نورث ریج و سن فرناندو انجام شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد مجموع سطح مقطع BRBهای نسبت به تحلیل خطی آیین نامه حدود 57 درصد کاهش یافته است که 60 درصد آن سهم تحلیل غیرخطی و 40 درصد تأثیر بهینه سازی بوده است

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، الگوریتم ژنتیک ، مهاربندهای کمانش ناپذیر ، تحلیل تاریخچه زمانی