تعامل انسان با اقلیم در طراحی معمارانه مسکن سنتی در شهر اصفهان الگوی طراحی بناهای مسکونی جدید شهر اصفهان

معماری و شهرسازی پایدار برآیند و ترکیبی از ابعاد گوناگون جامعه و برخاسته از باورها و جهان بینی آن است که بر بستر فرهنگی بنا نهاده شده و بدون شناخت زمینهها و شرایط تأثیرگذار اقلیمی و طبیعی قابل بررسی نخواهد بود معمار سنتی نیز براساس هنر ماورایی و تفکرتوحیدی به خلق بنایی پرداخته از حیث خلق زیباییها و تأمین آسایش در شرایط دشوار اقلیم کویر، به بهترین وجه با اقلیم تعاملی ویژه برقرار نموده است. در این میان مسکن به عنوان اصلیترین نیاز انسان، ویژگیهایی را بر کالبد خود مترتب میبیند که شناخت و تأمین آن در کاربری سکونت غیرقابل انکار است و با عنایت به اینکه مسکن بیشترین زمان استفاده را به خویش اختصاص میدهد، لذا مکانی است که بیشترین تأثیر را از اقلیم خود پذیرا بوده و مستقیما بر انسان تأثیر می گذارد. در این راستا، شهرسازان و معماران ایرانی به نحوی شایسته توانستهاند از انرژی پایدار طبیعت همچون نور، باد، و عناصر اصلی مانندآب، خاک و گیاه به بهترین شیوه بهرهبرداری کنند و آنها را تحت کنترل خود گیرند. پژوهش حاضر برآنست تا با روش توصیفی- تحلیلی وانجام پژوهشهای کتابخانهای و تحقیقات میدانی، عوامل تأثیرگذار اقلیم در معماری و فنآوری همخوان سازی و چگونگی شکلگیری عناصر ویژه معماری در اقلیم گرم و خشک را مورد بررسی قرار دهد و نحوه تأثیرات آن بر مسکن به صورت نمونه موردی خانههای شهر اصفهان مورد مداقه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، معماری سنتی ، مسکن ، عوامل تأثیرگذار ، شهر اصفهان