معماری گذشته، زیر ساخت معماری پایدار

هماهنگی و سازگاری اقلیم با طبیعت و معماری از مواردی است که ذهن معمار ایرانی را به خود معطوف داشته است. معماری وشهرسازی ایرانی با درنظر گرفتن کلیه عوامل اقلیمی، فرهنگی، اجتماعی، توجه به رابطه انسان و محیط و مقیاس انسانی در شهر شکل گرفته وباعث ایجاد حس تعلق به محیط طبیعی و زندگی و حفظ محیط زیست بوده است. تعامل هر ساختمان با محیط طبیعی پیرامونش همواره مورد تأکید قرار گرفته و استفاده از انرژی پایدار، ساخت و ساز با مدیریتی متعهد که بر مبنای اقلیم بوده و حداقل آسیب را به محیط وارد نماید. امروزه مبحث انرژی و استفاده از آن در معماری و محدود بودن منابع طبیعی از جمله چالشهای بحث برانگیز بوده و عدم توجه به این مسائل خصوصا در مبحث شهرنشین ی دنیای معاصر را با بحران مواجه نموده است. براین مبنا به نظر میرسد که راه حل منطقی این باشد کهدر عین توجه به معماری سنتی و اصول آن در نتیجه رسیدن به معماری پایدار و ابلاغ پیام آن در صورتهای هماهنگ با دیدگاههای امروز و استفاده از روشها و دستاوردهای جدید، شکلی ویژه از تلفیق مؤلفههای پدیدآورنده عرضه گردد بگونهای که بصورت مطلوب از عناصر زمانی استفاده شود. پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی در پی آنست ضمن بررسی اجمالی معضلات بحران انرژی که منجر به بحرانهایشهری و زیست محیطی میگردد راهکارهایی در رسیدن به معماری پایدار و همسو با طبیعت و اقلیم ارائه و اصول معماری گذشته در دستیابی به انرژی پایدار این سرزمین را مورد مداقه قرار دهد.

کلیدواژه ها:

انرژی پایدار ، معماری ، معماری پایدار ، آسایش حرارتی ، اقلیم