زیرساختهای سبز شهری، ضرورتی اجتنابناپذیر در تحقق مفهوم مکان پایدار

به طور معمول زیرساخت به عنوان امکانات و خدمات لازم برای فعالیت جامعه شناخته شده و در دو بخش عمده زیرساختهای سخت وزیرساختهای نرم تعریف میشوند. زیرساخت سخت به صورت کلی به امکانات و خدمات مربوط به بخشهای حمل و نقل، تاسیسات ودیگر شبکههای فیزیکی اشاره دارد و زیرساخت نرم در بر گیرنده نظامهای سازمانی و روابط دخیل در ساختار جوامع میباشد. با وجود آنکهزیر ساختهای سبز عموماً در دستهی زیرساختهای سخت مورد مطالعه قرار میگیرند، به سبب تأثیرات عمیق بر کیفیت زندگی افراد، در بخش زیرساخت نرم نیز حائز اهمیت هستند. از سوی دیگر مفهوم مکان پایدار در مباحث طراحی شهری، اشاره به تمامی مولفهها و ابعادی دارد که از جنبههای مختلف کیفیتهای محیطی را ارتقاء میدهند. پارهای از این کیفیتها بر ویژگیهای عینی و کالبدی مکان تأکیدمیکنند و دستهای دیگر بر ارتقاء کیفیتهای ادراکی، رفتار و نظایر آن، نظر دارند. بدین ترتیب زیرساختهای سبز با توجه به پتانسیلها، اهداف و تعاریف، میتوانند از نقشی بسزا در تحقق مفهوم مکان پایدار برخوردار باشند. تلاش این نوشتار بر آن است تا با مروری اجمالی بر موضوع زیرساختهای سبز و شناسایی اجزای اصلی آن از یکسو و مرور کیفیتهای مطرح در مولفههای سازنده مکان از سوی دیگر، بتواند نقش ویژهای را که زیرساختهای سبز در تحقق هر یک از ابعاد مدل مکان پایدار دارد، تبیین نماید. بدین منظور، مقاله از روش تحقیق توصیفی تحلیلی بهره برده است و در گام بعد، نقش زیرساختهای سبز به تفکیک مولفه - - » مرور متون و اسناد کتابخانهای « و شیوه تحقیق های سازنده مدل مکان پایدار و کیفیتهای مطرح در هر مولفه، مورد تحلیل قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

زیرساخت سبز شهری ، پایداری ، مدل مکان پایدار