ارزیابی حس تعلق به مکان در ساکنان شهرک های مسکونی جدید مطالعه ی موردی: شهرک مسکونی ولیعصر اصفهان

یکی از پایه های توجه به پایداری سکونت اجتماعی در شهرها و شهرکهای جدید، این است که ساکنان این مناطق به محل زیست وفعالیت خود تعلق خاطر داشته باشند. تعلق خاطر ساکنان در یک فضا، نهایتا منجر به بهبود کیفیت محیطهای انسانی میشود. به همین لحاظ، حس تعلق مکان، مفهومی پیچیده از احساسات و دلبستگیهای انسان نسبت به محیط است که در اثر استفاده ی انسان از مکان به وجود میآید. حس تعلق، شاخصی است برای سنجش میزان متمایز بودن یک مکان نسبت به دیگر مکانها برای افراد. این تمایز سبب ایجاد پیوندی عمیق، پرمعنا و عاطفی میان شخص و مکان میشود که افراد آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت به آن، ارزشمند بدانند. در این پژوهش کوشیده شده است که با بهره گیری از ادبیات موجود در این حوزه، به بررسی عوامل شکلدهندهی حس تعلق پرداخته شود و در انتها، شهرک مسکونی ولیعصر اصفهان به عنوان یک نمونه شهرک جدیدساخت، با بیانی توصیفی تحلیلی، بررسی گردد. نتایج پژوهش نشان میدهد که حس تعلق، از معیارهای ارزیابی محیط های با کیفیت بوده است. در معماری ویژگیهای کالبدی نظیر فرم، ابعاد و اندازه، شکل، رنگ و مقیاس، و روابط این ویژگیها با یکدیگر در جهت ایجاد فعالیتهای اجتماعی در محیط، نقش مهم و موثری در شکل گیری حس تعلق دارد.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، تعلق کالبدی ، تعلق اجتماعی ، شهرکهای جدید