قابلیت سازه های فضایی در یکی نمودن سازه و معماری (با رویکرد به روند طراحی ساختمان های فرم آزاد)

امروزه با ظهور خواسته ها و نیازهای جدید در زندگی بشر،معماری نیز وارد مرحله ی جدیدی از حیات خویش گشته است به نحوی که فضاهای ثابت گذشته پاسخگوی نیاز آن نمی باشد. انسان معاصر فضاهای آزاد، سیال و گاه نامنظم را بدون محدودیتهای سازه جستجو می کند، بنابراین ظهور این فرمها نیازمند سیستم های تکنیکی جدیدی متفاوت از سیستم های سازه ای کلاسیک هستند. فرمهای آزاد از جمله فرمهای سیال و متحرکی هستند که از دهههای 1960 تا 1990 با امکانات فراهم آمده توسط تکنولوژی - های نوینی همچون معماری دیجیتال و با توسعه سازههای سبک پا به عرصه وجود گذاشتند.از جمله فناوریهای نوین در عرصه سازه به منظور پوشاندن فرمهای آزاد ، سازههای فضاییSpatial Structuresهستند که با توجه به ویژگیهای بنیادین خود قادر به پوشاندن فضاهای معماری با هر فرم و شکلی می باشند. این نوع سازهها میتوانند بر حسب نیاز از اعضایی کاملا هندسی و منظم تشکیل شده و گاه به شکلی رها و آزاد به سیالیت فضا پاسخ داده و با آن هماهنگ شوند.از ویژگی های منحصر به فرد این نوع سازه ، توانایی هماهنگی آن با معماری بدون تحمیل عنصری اضافی به آن است، به نحوی که آن را قادر به پاسخگویی به عملکردهای مختلف می کند . از دیگر ویژگی های سازه های فضایی می توان به زیبایی ذاتی آنها اشاره نمود که این زیبایی نتیجه تبعیت از فرم های آزاد Free Form معماری می باشد. علاوه بر قابلیت های بیان شده، عمده ترین مزیت آن سبکی این سازه است که در مجموع آن را گزینه مناسبی برای فرمهای جدید معماری نموده است.این مقاله به بیان قابلیت های جدید فرم آزادها در معماری امروز، تحلیل و چگونگی فرآیند طراحی آنها میپردازد و در نهایت با مطالعه موردی بر روی معماری حبابگون Blob Architecture که از جمله راهکارهای نوین معماری درخلق فرمهای آزاد است، به بسط موضوع می پردازد

کلیدواژه ها:

معماری فرم آزاد ، فرآیند طراحی فرم آزاد ، سازه های فضایی ، معماری حبابگون