ارتباط زمین و ساختمان

از رویکرد های قابل توجه دوره معاصر در مورد صرفه جوئی در مصرف انرژی و کاهش آلودگی از مصرف انرژی ،در رابطه با راهکارهای جدید برای تامین زندگی مطلوب با بدون به خطر انداختن منابع نسل آینده و تاثیر آن بر اکوسیستم زمین می باشد.کاهش استفاده از منابع زمین ،دست یابی به حفاظت از انرژی های تجدید ناپذیر ، و تاثیرتخریب کمتر ساختمانها بر محیط زیست از جمله مواردی است که در روشهای نوین طراحی معماری باید به آن توجه خاص داشت ،تا با دست یافتن به روش های خلاق درصرفه جویی انرژی در طراحی معماری و خلق فضا های همساز با محیط زیست با کمترین تاثیر بر اکوسیستم کره ی خاکی ،شرایطی برای برقراری یک زندگی متعادل با حداقل آلودگی های محیط زیست برای نسل حال و آینده بوجود آید.در این مقاله توجه معماران به زمین در رابطه با چگونگی ارتباط ساخت و ساز با اکوسیستم زمین در دو مرحله قبل از دهه 90 (تاقبل از سال 1990 معماران از زمین تنها جهت بقاء ساختمان استفاده می کردند و اساسا زمین و ارگانیسم آن مورد توجه نبود.آنها برای حفظ بنا در مقابل طوفان ،آتش سوزی(ناشی از عوامل جوی) ویا برای آکوستیک کردن در برابر صداهای آزار دهنده ساختمان را در دل زمین قرار می دادند ویا سطح خاک را بالا می آوردند) و بعد از دهه 90 به همراه نهضتهای (معماری سبز و معماری پایدار و...)بوجود آمده در رابطه با اکوسیستم مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ارگانیسم زنده ، اکوئیسم ، های تک ، اکوتک ، معماری پایدار ، معماری سبز