پایداری فرهنگی و بوم گرا با رویکرد منطقه گرایی انتقادی در مرکزی برای صلح پایدار جهانی در خاورمیانه

یکی از مسائل مهم مطرح در سطح جهان در حال حاضر، مساله توسعه پایدار و همساز شدن تمدن بشری با محیط و طبیعت، در راستای حفظ آن میباشد. این مشکل بخصوص با افزایش جمعیت و بالتبع آن افزایش سطح مصرف به عمده ترین چالش پیش روی تمدن مدرن بشری بدل گشته و توجه عمده ای را از سوی متفکرین، دانشگاهیان، سیاستمداران، فعالان فرهنگی، فعالان محیط زیست و ... بخود جلب نموده است. در زمینه معماری نیز این مساله بسیار حائز اهمیت بوده و به مهمترین موضوع پیش روی مدارس معماری و معماران پیشرو امروزی تبدیل شده است. با وجود اهمیت بسیار زیاد و روزافزون، معماری پایدار هنوز در آغاز راه بوده و مسائل حل نشده زیادی در پیش رو دارد. اینکه چگونه معماری می تواند نقش موثری در حفظ پایداری منابع و محیط داشته باشد، مساله ای مورد مناقشه با راه حلهای متفاوت ایجاد نموده است. بسیاری معتقدند که با کمک گرفتن از تکنولوژیهای نوین می توان به این مساله پاسخ داد. یکی از نگرشهای دیگر، تطابق فرهنگی اثر معماری با محیط است که میتواند نقش موثری را از جهات گوناگون ایفا نماید. در این مقاله سعی بر آنست که با معرفی یک پروژه شاخص که با نگرش پایداری فرهنگی و اقلیمی طراحی شده، به ابعاد گوناگون و اهمیت پایداری فرهنگی از منظر منطقه گرایی انتقادی پرداخته شود. (طرح مساله: آیا پایداری فرهنگی می تواند نقشی مهم و هم ارزش پایداری فنی و اقلیمی ایفا نماید؟) روش مطالعه نیز از نوع برآوردی (از داده ها و نظریات موجود) و بررسی نمونه موردی می باشد

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، پایداری فرهنگی ، صلح پایدار ، بوم گرایی ، منطقه گرایی انتقادی ، خاورمیانه ، جهانی شدن ، فرهنگ زدایی