بررسی تعامل معماری سنتی ایران با طبیعت با رویکردتوسعه پایدار

چند سالی است که بحث معماری پایدار وهمساز با محیط زیست وطبیعت در جهان مورد بحث ونظر قرار می گیرد .اما همانطور که آگاه هستیم انسان ایرانی ومعمار ایرانی از دیر باز با این مقوله آشنایی دارد،هم به لحاظ ایرانی بودن که ایرانیان عناصر چهار گانه را از آلودگی حفظ می نمودندوطبیعت را مقدس می شمردند وهم به لحاظ مسلمان بودن که به طبیعت احترام می گذاردند.طبیعت همواره منبع الهام وتقلید بوده وهست ومیتوان گفت معماری بیش از سایر شاخه های هنری با طبیعت مربوط است. طبیعت برای انسان جلوه گاه زیبایی هاست واین زیبایی ان راشیفته و به آن آرامش جسمی ومعنوی را ارزانی داشته است ومعمار مسلمان ایرانی بادر نظر گرفتن این حقیقت (طبیعت)آن را در خلق فضای معماری به کار می گیرد ،تا علاوه بر ایجاد آرامش معنوی وجسمی ،بنا وفضای زیست را با محیط اطراف واقلیم منطقه خود همساز نموده تلاش خود را در راستای صرفه جویی در مصرف منابع انرژی وذخیره مناسب آن با کنترل نور ،باد واستفاده ازمصالح بوم آورد ودر دسترس ،بکار می بندد،آنچه که امروزه معماری پایدار گفته می شود این همانا اصولی است که در عصر حاضر بهفراموشی سپرده شده است لذا امید است با دوباره آفرینی این اصول منطبق با معماری معاصر رویکرد جدیدی در معماری ایران ایجاد شود.در مقاله حاضر ابتدا ارائه اجمالی از اصول معماری پایدار را بیان نموده وسپس به تحلیل اقلیمی، کالبدی ناحیه سردو کوهستانی و معماری این اقلیم از دیدگاه پایداری می پردازیم همچنین در پایان به یک راهکار اقلیمی با توجه به شرایط کنونی اشاره خواهیم کرد

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، همساز با محیط ، طبیعت ، معماری ایرانی ، اقلیم ، ذخیره انرژی ، آرامش