ارتقاء هم پیوندی اجتماعی میان گردشگران و بومیان در شهرهای ساحلی

حضور آب به هر شکلی در فضای شهری موجب سرزندگی و جذب افراد م یشود. اما در این میان دریا از جاذبه بیشتری برخوردار بوده و در تصویر ذهنی مردم جایگاه مهمی دارد. لبه ساحلی نیز به عنوان فضای شهری خطی، فرصت توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را در شهرهای حاشیه دریا فراهم میکند. ساحل قدرتمندترین حضور از دنیای طبیعی در فضای شهری است و عرصه ای است فراتر از قلمرو ساکنان شهر و محیطی است جذاب و منعطف برای بسیاری از نیازهای امروز انسان شهرنشین. ساکنان و گردشگران که دو قشر غالب استفاده کننده از فضا هستند هر یک دارای نیاز های ویژه ای هستند که این نیاز ها امروز در تقابل با یکدیگر قرار گرفته اند. این پژوهش با هدف کاهش تضاد بین این دو گروه و ارتقاء هم پیوندی اجتماعی میان آن ها به واسطه ابزارهای طراحی شهری، ابتدا این موضوع را مطرح می سازد که لازمه انسجام اجتماعی حضور و برخورد افراد در جامعه است. بنابراین ابتدا معیارهای موثر بر حضور افراد در فضاهای شهری سواحل ارائه می گردد و سپس آنچه از این معیارها می تواند بر ایجاد روابط پایدار بین گردشگران و بومیان گردد به عنوان هنجارهای هم پیوندی در سواحل مطرح خواهد شد. این هنجارها شامل نوع فعالیت ها در سواحل، نوع کاربری اراضی، عدم خصوصی سازی و تفکیک اجتماعی و وجود فضاها با ابعاد مناسب برای پذیرش افراد می باشد.

کلیدواژه ها:

هم پیوندی اجتماعی ، گردشگران ، بومیان ، سواحل ، امیل دورکیم