اصول شهرسازی و معماری گذشته،مقدمه ای بر برون رفت از بحران فضاهای شهری

فرهنگ ایران دارای مفاهیم خاصی است که تبلور آن در معماری به وضوح قابل درک است. جامعه سنتی ایران درون معنوی بوده که هم از لحاظ فیزیکیی و که ن م ظااز مل حاظ کمی و کیفی دارای هماهنگی، تناسب و کمال است. و در نتیجهمعماری از جهان بینی تام و کامل، مایه می گیرد. مفاهیم و اصول معماری در طول تاریخ با فرهنگ ایران انتقال یافته و با تبعیت از ویژگیهای محیطی و فلسفی و عامل زمان که شکل دهنده به فضاست بهره جسته است. در شکل گیری معماری ایران، نظر،جهان بینی و تفکر ارتباط بسیار نزدیک با فضا داشته است. احساس عظمت معنوی در کمال سادگی و خلوص درشکیل و ترکیب ابنیه ایران مدنظر قرار داشتته و سادگی ترکیبات این هندسه پایه ولی غنی موجب پیدایش ساختمان هایی که پیام آن با درک ویژه حسی قابلش ددره یاافست ت است و توأم با کلیتی است که کمال خود را در منظر و تصویری کاملالقاء می نماید. این جهان بینی تا اواخر دوران قاجار کمابیش با پیوستگی خاصی تداوم یافت و سیر تکاملی آن حفظ گردید. اما از ر، این عدم پیوستگی به نح ا ووا ی ب خارر زد نومراهی اقان جاگردید و با عوامل متعدد که صرفاً به جریان معماری ارتباط مستقیم نداشت، بر این گسست سایه افکند و علیرغم تلاشهای فراوان پس از آن نیز، عملاً راه به جایی نبرد.مقاله حاضر در پی بررسی این موضوع است که در پرداختن به فضاهای اجتماعی نباید الزاماً فلسفه عل مگرا و ه را الگو قرار داد، بلکه از دانفرشه،ن فگهنا و یت بکینگوالنوژی همراه با اصول فلسفی و فرهنگی ایران در چهارچوباصول خود باید بهره جست. هرجا معماری فقط برمبنای علم پیش رفت باعث سستی و ضعف گردید. اما اثری که برخوردار از روح و فرهنگ و هویت یک سرزمین است در تجلی خود پیام آور بسیاری از عوامل محیطی پنهان جامعه بوده و در بیانی انتزاعی در ترکیبات هندسی و فضایی معماری انتقال دهنده معنویت اصالت و حقیقت وجودی خود باعث ارتقای معنوی می باشد.