بررسی کیفیت و عوامل شوری نسبی و سختی آبخوان با استفاده از داده های هیدرو شیمیایی (مطالعه موردی:منطقه سفید دشت)

دشت حاصلخیز سفیددشت با وسعتی حدود 962 کیلومتر مربع در 04 کیلومتری جنوب شرق شهرستان شهرکرد و94 کیلومتری شمال غرب شهرستان بروجن واقع شده و بخشی از ناحیه ی ساختاری زاگرس چین خورده است. ازلحاظ تقسیمات استانی این منطقه متعلق به استان چهارمحال و بختیاری بوده و هم مرز غربی استان اصفهان است. در سالهای اخیر به علت حفر چاههای عمیق و نیمه عمیق و برداشت بیش از حد از آنها کیفیت آبهای زیر زمینی در ایندشت به ویژه در قسمت جنوبی تنزل نموده است. داده های هیدرو شیمی برای سالهای آبی 28 29 و 28 22 حاکی - - از یک روند افزایشی در پارامترهای کربنات و بیکربنات کلسیم، EC ، TDS و افزایش نسبی شوری، سختی و افزایشPH و درکل تنزل کیفیت آبهای زیرزمینی منطقه مورد مطالعه است. نوع آب منطقه بر اساس نتایج هیدروشیمی دادهها، بیکربناته کلسیک ) C2-S1 ( تشخیص داده شده است. افزایش سختی و متعاقب آن هدایت الکتریکی در این محدوده زمانی هفت ساله باعث سوق نوع آب از محدوده ) C1-S1 ( به سمت محدوه ) C2-S1 ( شده و به پیروی ازاین فاکتورها آب قابل شرب منطقه از محدوده عالی به سمت خوب تنزل پیدا کرده است. با توجه به لیتولوژی منطقه، بهره برداری بی رویه از آبخوان مذکور و کمبود نزولات جوی در سالهای اخیر و انحلال کلسیتهای اولیه ) primary calcite ( و ثانویه ) ( secondry calcite می تواند منشا افزایش سختی و انحلال فلدسپاتیک ) ( feldespatic solution از ماسه سنگها و آرکوزه های منطقه و همچنین انحلال کانیونهای تبخیری همچون هالیت ) (Nacl و سیلویت ) ( Kcl می تواند منشایی برای توجیه افزایش نسبی شوری باشد. در کل آب منطقه برای استفاده در کشاورزی مطلوب و نیمه مطلوب تشخیص داده شده است.

کلیدواژه ها:

ایران ، سفیددشت ، آبخوان ، هیدروشیمی ، TDS ، EC و PH