اولویت‌ جایگزینی حامل‌های انرژی در کشور

ایران بعنوان دارنده ذخایر عظیم نفت، گازطبیعی و زغال‌سنگ و پتانسیل‌های قابل توجه در انرژی‌های نو امکان تنوع‌بخشی در سبد انرژی خود را دارد. شبکه‌های انتقال انرژی تنها در بخشی از کشور توسعه یافته و بسیاری از مناطق در این زمینه دست نخورده باقی مانده‌اند. سئوال اساسی این‌ است که در موارد قابل جایگزین اولویت در توسعه شبکه کدامیک از حامل‌های انرژی است؟ مقاله حاضرسعی در پاسخ به این سئوال با انتخاب منطقه نمونه زاهدان دارد که خلاصه آن بشرح ادامه است. تأمین انرژی از گازطبیعی بیش از30 درصد اقتصادی‌تر از نفت‌کوره بعنوان دومین حامل ارزان‌قیمت انرژی است. همچنین این حامل بیش از 75 درصد مقرون‌به‌صرفه‌تر از انرژی الکتریکی است. تأمین انرژی از فرآورده‌های نفتی دارای دومین اولویت پس از گازطبیعی در مقایسه با بـرق است. اقتصادی‌ترین روش‌های تأمین برق به‌ترتیب نیروگاه‌های سیکل ترکیبی، گازی و تولید همزمان برق و حرارت با استفاده از سوخت گاز هستند. نیروگاه‌های زمین‌گرمایی و آبی‌کوچک اقتصادی‌ترین روش‌های تجدیدپذیر نو به شمار می آیند. نیروگاه‌های بخاری زغال‌سوز تنها دارای اولویت جایگزینی با نوع مازوت‌سوز در مناطق کویری بدور از شبکه گاز طبیعی و بدون پوشش جمعیتی و گیاهی هستند. تولید برق از مخزن‌های آبی چندمنظوره اقتصادی است اما مخزن‌های آبی تک‌منظوره مزیت اقتصادی ندارند. هیچ کدام از روش‌های تولید برق در کشور قابل جایگزینی بوسیله نیروگاه‌های هسته‎ای نیستند ولی بدلیل دستیابی به فن‌آوری هسته‌ای احداث واحدهای نمونه ضروری به‌نظر می‌رسد.

کلیدواژه ها:

جایگزینی بین سوخت ها ، مدل عرضه بهینه انرژی-عصام ، هزینه‎های