تاثیرکودهای زیستی بر عملکرد کمی و کیفی ارقام گندم در منطقه سیستان

استفاده از کودهای زیستی در جهت کاهش مصرف کودهای شیمیایی و بهبود شرایط خاک یکی از راهکارهای جدید در کشاورزی پایدار به شمار می آید و با توجه به اهمیت استراتژیک گندم و نقش آن در تامین منابع غذایی مردم جهان توجه ویژه به این محصول حایز اهمیت است. تحقیق حاضر به منظور ارزیابی اثرات مستقیم کودهای آلی و بیولوژیک بر عملکرد و اجزای عملکرد چند رقم گندم به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقاتی دانشگاه زابل انجام شد تیمارهای آزمایشی شامل عامل کودی: ورمی کمپوست( F1 ) ، ورمی کمپوست+ کمپوست ( F2 )، ورمی کمپوست+ میکوریز ( F3 )، ورمی کمپوست+ میکوریز+ کمپوست ( F4 )، کمپوست ( F5 )، کمپوست + میکوریز ( F6 )، میکوریز ( F7 ) و نمونه شاهد (عدم کاربرد کود F8 ) به همراه دو رقم گندم بولانی ( C1 ) و کراس بولانی ( C2 ) در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بالاترین عملکرد دانه (1/13 گرم در گلدان) از ترکیب تیمارهای (F7C2) به دست آمد. بطور کلی استفاده از کاربرد توام ورمی کمپوست و میکوریز در رقم کراس بولانی جهت تولید دانه بیشتر مناسب به نظر می رسد. در بررسی میزان جذب عناصر غذایی نیز مشخص شد برای درصد نیتروژن جذب شده توسط گندم، ترکیبات تیماری (F6C2) و (F2C2) مناسب تر هستند. بیشترین درصد پروتئین (10/27%) نیز از ترکیبات (F6C2) و (F2C2) بدست آمد. نتیجه این آزمایش نشان می دهد که حضور قارچ میکوریز در خاک و برقراری رابطه هم زیستی با گیاه در شرایط تنش خشکی مقاومت در گیاه را نسبت به تیمار شاهد افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

کود زیستی ، ورمی کمپوست ، میکوریز ، گندم ، پروتئین ، تنش خشکی