بررسی تکنیک پسنگری در بافتار توسعه ی پایدار با نگاهی به سناریوهای کاهش انتشار در کشورهای هند، ژاپن و آلمان

تاثیرات نا شی از تغییر اقلیم به مرور زمان مشهودتر شده و نگرانیها در خصوص گرمایش جهانی در کنار ا شتیاق روزافزون کشورها برای صنعتی شدن و توسعه ی اقتصادی، شرایط پیچیده ای را برای کره ی زمین و به مخاطره افتادن زندگی نسلهای فعلی و آینده به وجود آورده ا ست که لزوم تدوین برنامه های کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را برای دولتها و ملتها مشهودتر می سازد. در را ستای بیست و یکمین نشست اعضای چارچوب کنوانسیون تغییر اقلیم ملل متحد در سال 2015 برای کنترل انتشار گازهای گلخانه ای، به نام معاهده ی پاریس، کشورهای جهان متعهد شدند که ضمن تو سعه ی همه جانبه ی اقت صادی و اجتماعی و زیست محیطی، برنامه های عملی خود را برای کاهش انتشار در افقهای تعیین شده با هدف کمک به کنترل افزایش دمای کره ی زمین تا سال 2100 ، ارایه کنند. ایران نیز به عنوان یکی از کشورها با رتبهی بالا در انتشار گاز کربن دی اکسید، نیازمند تدوین برنامه های انعطاف پذیر برای کاهش انتشار در سطح ملی ا ست. در این مقاله پس از برر سی تکنیک پسنگری به عنوان یک روش سناریونوی سی در آینده پژوهی که در دو دهه ی گذشته به عنوان ابزاری مناسب در برنامه ریزیهای پایدار محیطزیستی مورد توجه قرار گرفته، به برنامه ها و سناریوهای کاهش انتشار کشورهای ژاپن، هند و آلمان به عنوان نمونه هایی که از تکنیک پس نگری برای نگاشت مسیرهای کاهش انتشار استفاده کرده اند، پرداخته شده و نکات برج سته، رویکردها، اهداف کلان، پیشرانها و نوع نگرش این کشورها در خصوص کاهش انتشار واکاوی شده و نهایتا0 در یک چارچوب کلی با یکدیگر مقایسه شده اند. هدف از بررسی این نمونه ها، گشایش برای ایجاد یک تفکر ساختاریافته درخ صوص اقدامات عملی ت صمیمگیران و سیا ستگذاران ک شور در جهت تنظیم برنامه های کاهش انت شار آلاینده های اقلیمی گازهای گلخانه ای است.

کلیدواژه ها:

پس نگری ، توسعه ی پایدار ، کاهش انتشار ، برنامه های کاهش ، معاهده ی پاریس